Οι τελευταίες μετρήσεις που πραγματοποιήθηκαν με τη λεγόμενη ακτινοβολία βάθους (η οποία παρουσιάζει βεβαίως μια δομή όμοια με άμορφης μάζας) μπερδεύουν τις ελπίδες και τις ψευδαισθήσεις πολλών οπαδών της επιστημονικής φαντασίας. Οι μεταβολές στη θερμοκρασία μιας τέτοιας ακτινοβολίας βάθους δείχνουν ότι το σύμπαν δεν είναι ούτε κλειστό (δηλαδή δεν γεννήθηκε από μια μεγάλη έκρηξη, το Big Bang ούτε θα καταλήξει τελικά σε μια μεγάλη σύνθλιψη, το Big Crunch) ούτε ανοιχτό (δηλαδή σε κατάσταση εξάπλωσης, που σύμφωνα με το νόμο της εντροπίας θα ωθήσει το σύμπαν σε ένα παγερό θάνατο εξαιτίας της απομάκρυνσης επ’ άπειρον όλων των άστρων και τελικά των ατόμων του σύμπαντος), αλλά το σύμπαν παρουσιάζεται άπειρο (δηλαδή χωρίς τη δυνατότητα να μετρηθεί, αν και σύμφωνα με την κοσμογονία του Αϊνστάιν, είναι πεπερασμένο αλλά απεριόριστο στις τέσσερις διαστάσεις) και αμετακίνητο – κάτι που υποστήριζαν με θέρμη ο Τζιορντάνο Μπρούνο (7) πριν από τετρακόσια χρόνια και η Έ. Π. Μπλαβάτσκυ κάτι περισσότερο από έναν αιώνα πριν. Αυτό το αμετακίνητο διάστημα είναι που περιγράφει και ο Τέσλα.

Δε γνωρίζουμε καμία αναφορά που να υποστηρίζει ότι αυτός ο ιδιοφυής Σέρβος γνώριζε το μνημειώδες έργο της Έ. Π. Μπλαβάτσκυ, τη Μυστική Δοξασία, ωστόσο κάτι τέτοιο είναι πάρα πολύ πιθανό. Ο Τέσλα εργαζόταν επί σειρά ετών στη Νέα Υόρκη, όπου μεταξύ των καλλιεργημένων ανθρώπων ήταν συνηθισμένο να μιλούν για τις θεοσοφικές διδασκαλίες (8), ενώ μεταξύ των λιγότερο μορφωμένων να μιλούν για τις περιπέτειες και τις δυνάμεις της κυρίας Μπλαβάτσκυ. Φτάνοντας στην πόλη, ο Τέσλα εργάστηκε (όπως μόνο αυτός μπορούσε να το κάνει αναπτύσσοντας ένα ρυθμό άνω των δεκαοχτώ ωρών τη μέρα) με τον Έντισον. Αυτός δεν ήταν μόνο θεόσοφος, αλλά είχε γνωρίσει την Έ. Π. Μπλαβάτσκυ και υπήρξε μαθητής της. Είναι ιδιαίτερα απίθανο να μην είχε αναφέρει στον Τέσλα τις βαθειά φιλοσοφικές, πνευματικές και επιστημονικές διδασκαλίες που αποτελούσαν τη θεοσοφική ύλη, κυρίως την Αποκαλυμμένη Ίσιδα (που γράφτηκε το 1877) και τη Μυστική Διδασκαλία (το 1888). Η ακατάπαυστη αναζήτηση του Τέσλα για γνώση έκανε τα υπόλοιπα, αλλά προκάλεσε και την έχθρα που γεννήθηκε μεταξύ του Σέρβου επιστήμονα και του Έντισον. Το θέμα ανέκυψε όταν ο Swami Vivekananda, ο μεγάλος Ινδός γιόγκι και σοφός, ταξίδεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες για να διαδώσει τη φιλοσοφία της αρχαίας Αρυαβάρτα (η Ινδία) και δίδαξε στον Τέσλα τις φιλοσοφικές απόψεις της Σχολής Samkhya: το Ακάσα ως μητρική ουσία ή πρωταρχική ύλη που θρέφει όλο το σύμπαν, το Βραχμάν ως αδιαφοροποίητη αιτία, ως το Απόλυτο, τη Μαχάτ ως δημιουργική ενέργεια σε αγνή κατάσταση, απελευθερωμένη από τα δεσμά της ύλης και τις τρεις ιδιότητές της ή αλλιώς γκούνας (υπερβολή, έλλειψη και ισορροπία), το Πράνα ως την ενέργεια που πηγάζει από το Δέντρο της Ζωής κ.λπ. Ο Τέσλα εντυπωσιάστηκε πολύ, γεγονός που αποδεικνύει ότι δεν είχε διαβάσει ούτε την Αποκαλυμμένη Ίσιδα ούτε τη Μυστική Δοξασία (τουλάχιστον μέχρι το 1896) καθώς αυτοί οι όροι αφθονούσαν σε λεπτομερείς εξηγήσεις και συσχετισμούς με την επιστήμη.

Ο Τέσλα δεν πρέπει να ήταν θεόσοφος αφού δεν πίστευε στη μετενσάρκωση ούτε στη μεταθανάτια ζωή. Ίσως μετά από τη γνωριμία του με τον Vivekananda και τη φιλοσοφία του, και καθώς καταβρόχθισε βιβλία όπως Οι Μεγάλοι Μύστες του Edward Schuré (που ήταν θεόσοφος) ή το Ευαγγέλιο του Βούδα, να άλλαξε αντιλήψεις. Ωστόσο δεν είναι αυτό που συμπεραίνουμε από τη βιογραφία του Τέσλα που έγραψε ο O’Neill.

Το γεγονός ότι δεν υπήρξε θεόσοφος καθιστά πιο ενδιαφέρουσες τις συμπτώσεις που συναντάμε ανάμεσα στις επιστημονικές ιδέες του, οι οποίες είναι γνήσια δικές του και προέκυψαν ύστερα από πειραματισμούς και χάρη σε ένα διαισθητικό φως διαπεραστικό όπως το λέιζερ, και τις διδασκαλίες της Μυστικής Διδασκαλίας της Έ. Π. Μπλαβάτσκυ, οι οποίες αποτελούν μνημείο της αρχαίας μυητικής φιλοσοφίας.

Είναι προφανές ότι ο Τέσλα υπήρξε μια ιστορική ενσάρκωση, αφού -όπως και ο Έντισον- άλλαξε εντελώς τη μορφή του αιώνα στον οποίο έζησε. Εάν πιστέψουμε τις εσωτερικές παραδόσεις, ο Τέσλα μας παρουσιάζεται ως ένα πνεύμα ικανό να ενεργοποιήσει το ατλάντειο κάρμα τόσο για καλό όσο και για κακό.

Για καλό, χάρη στις φανερά γενναιόδωρες και πάντα ευγενείς προθέσεις του απέναντι στο σύνολο της ανθρωπότητας. Όλες του οι προσπάθειες εστίαζαν στη βελτίωση των ανθρώπινων συνθηκών και δεν αποδεχόταν κάποια άλλη ετυμηγορία πέρα από αυτήν της ιστορίας: λησμονούσε τα οικονομικά οφέλη από τις πατέντες του και ούτε τον ένοιαζε που κάποιοι άλλοι έδρεπαν τις δάφνες των δικών του εφευρέσεων. Θα μπορούσε, μόνο και μόνο χάρη στην είσπραξη των συγγραφικών δικαιωμάτων του, να είναι ο πιο πλούσιος άνθρωπος στον πλανήτη, ωστόσο πέθανε σε απόλυτη φτώχεια, συντηρούμενος ευλαβικά από μια σύνταξη που του χορηγούσε η γη που τον είδε να γεννιέται.

Και για κακό, επειδή παρά την εξαιρετική του σύνεση, οι έρευνες που πραγματοποίησε -οι γνωστές και οι άγνωστες- οδήγησαν στη δημιουργία όπλων μαζικής καταστροφής που δεν μπορούμε καν να φανταστούμε και σε μια σχεδόν απεριόριστη δύναμη απογύμνωσης και μόλυνσης του περιβάλλοντος. Δεν ήταν αυτός ο κόσμος που ονειρεύτηκε (9). Αντίθετα αυτός είχε ονειρευτεί έναν κόσμο γαλήνιο, ήρεμο, χωρίς δυσκολίες και εγωισμούς που θα προέκυπτε με φυσικό τρόπο από την επιστήμη του και τις εφευρέσεις του. Ωστόσο, από τα επιστημονικά του παραληρήματα μπορούμε να αντιληφθούμε τον κίνδυνο που ελλοχεύει σε μια υπέρμετρη γνώση που αγνοεί ποια είναι τα όρια που δεν πρέπει να ξεπερνάμε μέσα στη θρασύτητά μας. Εμείς οι ίδιοι είμαστε ζωντανά όντα σε ένα ζωντανό οργανισμό, τη Γη, η οποία με τη σειρά της ωθείται από τη ζωή που ακτινοβολεί από τον ήλιο, ζωή που σύμφωνα με τον Τέσλα είναι αυτή που διατηρεί τους πλανήτες σε κίνηση.

Ο Τέσλα υποστήριζε ότι μπορούσε όχι μόνο να εξάγει από τη γη μια σχεδόν ανεξάντλητη ενέργεια μέσω ενός γιγαντιαίου αρμονικού ταλαντωτή (τίποτα το κακό δεν υπάρχει σε αυτό), αλλά και να αλλάξει τη φυσική τροχιά της ίδιας της Γης προκειμένου να την οδηγήσει μέσα στο διάστημα. Έλεγε ότι μπορούσε να τροποποιήσει τη διάρκεια της ημέρας και της νύχτας (δηλαδή να επηρεάσει την περιστροφή της Γης), να μεταβάλλει το κλίμα, να φωτίσει τους ωκεανούς κάνοντας να εισρεύσουν τεράστια ηλεκτρικά ρεύματα μέσω της ατμόσφαιρας (που σε χαμηλές πιέσεις μετατρέπεται σε έναν υπεραγωγό). Αυτό δεν είναι δίκαιο, αφού σπάει την ισορροπία με την οποία εξελίσσεται ένας άπειρος αριθμός ζωών: τα διάφορα οικοσυστήματα θα κατέληγαν αναπόφευκτα σε καταστροφή. Αυτό είναι το σημείο στο οποίο αναφερόμαστε ως ατλάντειο κάρμα. Σύμφωνα με τα όσα αφηγούνται ορισμένα απόκρυφα χρονικά και επαναλαμβάνουν με αλληγορικό τρόπο οι διάφορες μυθολογίες, η Ατλαντίδα εξαφανίστηκε εξαιτίας των αδικιών που διαπράχθηκαν, όταν οι επιστήμονές της ανάγκασαν τους νόμους της φύσης να υπηρετούν, πέρα από κάθε μέτρο, τον ανθρώπινο εγωισμό. Τα χρονικά αυτά λένε ότι οι Άτλαντες μάγοι (10) κατόρθωσαν να αλλάξουν την κλίση του ίδιου του άξονα της Γης και να προσαρμόσουν το κλίμα έτσι ώστε τα εδάφη τους να επωφελούνται από μια αιώνια άνοιξη. Και φυσικά, η Γη είναι ένας οργανισμός ζωντανός που τελικά αντέδρασε.

Σύμφωνα με τις εσωτερικές διδασκαλίες δεκάδων χιλιάδων χρόνων ή ίσως και περισσότερων, η φαντασία του Τέσλα είναι αναμφίβολα αυτή της Νέας Ανθρωπότητας, την οποία η Έ. Π. Μπλαβάτσκυ αναφέρει ως Έκτη Φυλή ή Έκτη Ανθρωπότητα. Μας διδάσκει ότι αυτή η φαντασία και μια έκτη αίσθηση, που θα μας επιτρέπει να βλέπουμε από απόσταση και να διεισδύουμε στην ψυχή της φύσης (ακόμη και στους απόκρυφους νόμους της), θα αποτελούν τα εργαλεία και την κύρια μέθοδο γνώσης. Υπό αυτήν την έννοια ο Τέσλα είναι ένας πρόδρομος αυτού του Νέου Ανθρώπου, της Νέας Ανθρωπότητας της διαίσθησης για την οποία μίλησε ο Τζιναρασαντάσα.

Σε αυτό οφείλουμε να προσθέσουμε την αποτελεσματικότητά του στην εργασία και το πόσο μακριά βρισκόταν από όλα τα παιχνίδια της πλάνης του κόσμου: χρήματα, δόξα, αποδοχή ή μη από τους άλλους, ανάγκη για μια συναισθηματική ζωή ή οποιαδήποτε άλλη απόλαυση αναζητούμε. Ήταν απόλυτα αφοσιωμένος στο να ανακαλύψει μέσα από το πείραμα και τη σκέψη νέους νόμους της φύσης και οι υπάλληλοί του έλεγαν ότι πολλές φορές στεκόταν τελείως ακίνητος για ώρες ολόκληρες όρθιος, όταν εργαζόταν, με το βλέμμα χαμένο σε βαθειά έκσταση. Άλλοτε έχανε τη συνείδηση του εαυτού του ξεχνώντας ποιος ήταν, το όνομά του κ.λπ. βυθισμένος σε μια θάλασσα από όνειρα και δημιουργικά έργα: ο εαυτός του υποτασσόταν μπροστά στα κύματα της προσπάθειας και της φαντασίας.

Ο ρυθμός που ακολουθούσε όταν εργαζόταν ήταν, όπως προαναφέραμε, μεγαλύτερος των δεκαοχτώ ωρών ημερησίως, κάθε μέρα της βδομάδας και επέτρεπε στον εαυτό του πέντε ώρες, το πολύ, για ξεκούραση που περιελάμβαναν διάφορες αναγνώσεις, και δύο ώρες για ύπνο. Όσοι εργάζονταν μαζί του έλεγαν ότι σε δύσκολες περιστάσεις τον έβλεπαν να εργάζεται ακατάπαυστα για τέσσερις συνεχόμενες μέρες χωρίς την παραμικρή ξεκούραση και χωρίς το παραμικρό ίχνος εξάντλησης. Είχε πραγματοποιήσει αυτό που μόνο οι μεγάλοι γιόγκι κατορθώνουν: να καθυποτάξει εξ ολοκλήρου την κατώτερη φύση του, η οποία ανταποκρινόταν στις εντολές της βούλησής του σαν ρομπότ.

Παρόλα αυτά, είναι λυπηρό το γεγονός ότι η ισχυρή του διαίσθηση και ευφυΐα προκάλεσαν το ενδιαφέρον μόνο της σκοτεινής σπηλιάς του υλισμού του. Αυτός ήταν εσωτερικά ένας μυστικιστής της επιστήμης, ένας αληθινός τιτάνας αλυσοδεμένος σε αυτήν τη ζωή προκειμένου να πραγματοποιήσει ένα σημαντικό έργο κατά τη διάρκειά της. Όμως εστίασε όλη την προσοχή του στις υλικές αιτίες της φύσης. Διείσδυσε στους άσπιλους κόλπους της με τον δαυλό της ακαταπόνητης αναζήτησης της αλήθειας και έφτασε έως τις πιο πνευματικές θεμελιώδεις αρχές της ύλης και της ενέργειας: τον ηλεκτρισμό, το φως, τον αιθέρα. Αλλά ο υλισμός του αιώνα του και ίσως και κάποιες άλλες άγνωστες αιτίες που επηρεάζουν τις ιστορικές ενσαρκώσεις να τον υποχρέωσαν να μην διαχωρίσει την εσωτερική του ματιά από αυτό το πρώτο επίπεδο, που είναι το πιο υλικό της φύσης, η οποία είναι επταπλή σε δυνάμεις και επίπεδα συνείδησης και να εξάγει από τις ηλεκτρικές της κοιλότητες όλα τα μυστικά που ο χρόνος κρατούσε για έναν άνθρωπο που γεννήθηκε από γυναίκα και όχι για ένα μύστη των πιο απόκρυφων μυστηρίων.

Και όμως μια θεϊκή φωτιά ακτινοβολούσε μέσα του, η φωτιά του Προμηθέα, η ικανότητα να δημιουργεί αληθινά και να μην ακολουθεί με δουλοπρέπεια τα βήματα κανενός. Παρέμενε ελεύθερος ώστε να διεισδύσει στο Άγνωστο και να ανασύρει από εκεί θησαυρούς που πρόσφερε με τα χέρια γεμάτα στην ανθρωπότητα. Ο ίδιος είχε κάποτε δηλώσει ότι «για να πραγματοποιήσεις ένα δημιουργικό έργο, πρέπει να είσαι απολύτως ελεύθερος. Όταν είμαι έτσι, οι ιδέες και οι ανακαλύψεις κατακλύζουν το νου μου όπως οι καταρράκτες του Νιαγάρα».

Πώς φλέγεται η ψυχή του και πόσο βαθειά φιλοσοφία περικλείεται στο κείμενο που έγραψε και φέρει τον τίτλο Τα μεγαλύτερα επιτεύγματα του ανθρώπου! 

Ανακαλύπτουμε σε αυτό το πλήρως εξελιγμένο ον, τον άνθρωπο, μια επιθυμία μυστηριώδη, ανεξιχνίαστη και ακαταμάχητη: να μιμείται τη φύση, να δημιουργεί, να επεξεργάζεται ο ίδιος τα θαυμαστά πράγματα που αντιλαμβάνεται. Εμπνεόμενος από αυτήν την εργασία, ψάχνει, ανακαλύπτει και εφευρίσκει σχέδια και δομές και καλύπτει με μνημεία κάλλους, μεγαλείου και σεβασμού τα αστέρι της καταγωγής του. Κατέρχεται στα βάθη της υδρογείου για να ανασύρει τους κρυφούς της θησαυρούς και να απελευθερώσει τις απέραντες και φυλακισμένες ενέργειές της, για δική του χρήση.. Εισέρχεται στα σκοτεινά βάθη των ωκεανών και στα γαλάζια ύψη του ουρανού. Μοχθεί για να δει τους εσώτερους πυρήνες και τα κενά της μοριακής δομής και αποκαλύπτει με το βλέμμα του κόσμους άπειρα απομακρυσμένους. Υποτάσσει και θέτει υπό την υπηρεσία του τη Δύναμη, την καταστροφική σπίθα του Προμηθέα, τις τιτάνιες δυνάμεις των καταρρακτών, του ανέμου και των παλιρροιών. Τιθασεύει τον θυελλώδη κεραυνό του Δία και συντρίβει το χώρο και το χρόνο. Μετατρέπει τον μέγα Ήλιο σε υπάκουο και δραστήριο σκλάβο του, τόση είναι η δύναμή του και μπορεί να κάνει τα ουράνια να αντηχήσουν και ολόκληρη η Γη τρέμει μπροστά στον ήχο και μόνο της φωνής του.