1.- Η πρώτη φάση είναι αυτή όπου το Μοιραίο στοιχείο απελευθερώνεται και έτσι ξεκινάει η δράση του όλου μυθικού δράματος. Αυτό το μοιραίο ταυτίζεται με το χάσιμο της πρωταρχικής έννοιας της ολότητας. Έτσι χρειάζεται μια ανανέωση της Φύσης, που θα απαιτήσει το θάνατο τής παλιάς Αρχής και την εγκατάσταση τής καινούργιας, αφού η καινούργια ξεπεράσει ορισμένες Δοκιμασίες, οι οποίες περιγράφουν την όλη μυητική διαδικασία. Τη μίμηση αυτής της πρωταρχικής διαδικασίας κάνει ο υποψήφιος σε κάθε βαθμό Μύησης στα αρχαία Μυστήρια. Έτσι η ζωή του μυημένου ταυτίζεται και αναπαράγει τη Ζωή του Θεού, του πρωταρχικού θείου μοντέλου, όπου ο Θεός της νέας Τάξης, αντικαθιστά τον γέρο Θεό της παλιάς τάξης, η οποία θεωρείται Χαοτική. 

2.- Η Καταδίωξη είναι η επόμενη φάση. Ο πατέρας ή ο παππούς, ή κάποιος στενός συγγενής προσπαθούν να αποφύγουν το μοιραίο, την προφητεία και καταδιώκουν το νεογέννητο που απειλεί την εξουσία τους. Συμβολικά σ’ αυτή τη φάση πρέπει να δει κανείς, πέρα από τα πέπλα, μια φάση δοκιμασίας, όπου το Χάος δοκιμάζει και σφυρηλατεί την αρχή που θα αντιπροσωπεύσει τη νέα Τάξη στο μέλλον. Η καταβρόχθιση, ο πνιγμός, η καταδίωξη συμβολίζουν τη μύηση του νεογέννητου, το οποίο έτσι σφυρηλατείται για να ξεπεράσει νικηφόρα τις δοκιμασίες και τα εμπόδια. 

3.- Η θαυματουργή σωτηρία, συνήθως από τα νερά -σύμβολο της ύλης και της γήινης ζωής- θα δώσει στο νεογέννητο θείο βρέφος μια νέα υπόσταση. Μετά από την πρώτη φυσική γέννηση ακολουθεί η δεύτερη γέννηση, από τα νερά, αφού οι Θείες δυνάμεις το γλιτώνουν από τον βέβαιο θάνατο ή ακόμα το ανασταίνουν, όπως στην περίπτωση του Όσιρι ή του Διόνυσου Ζαγρέα. Η δεύτερη αυτή γέννηση ορίζει το τέλος της πρώτης μυητικής φάσης και φέρει τον μυημένο αντιμέτωπο με την ανώτερη αποστολή του. Τώρα δεν είναι γεννημένος μόνο από τη Γη αλλά και από το νερό και γίνεται εκλεκτός του Θεού. 

4.- Επιλέγεται και προστατεύεται από τους Θεούς, με τη μορφή κάποιων ιερών μαγικών ζώων (Αστερισμών;). Τώρα είναι οι Θείες Δυνάμεις που θα τον ετοιμάσουν για να πετύχει στην αποστολή του και να κατορθώσει ο νέος Θεός-Ήρωας να εγκαινιάσει μια νέα τάξη πραγμάτων στον Κόσμο. 

5.- Στην επόμενη φάση νικάει τα τέρατα του Χάους, που συμβολίζουν το σκοτεινό πνεύμα των υδάτων, την αδράνεια του χάους, τις ταραχώδεις δυνάμεις, συμμάχους της παλιάς τάξης την οποία αντιπροσωπεύει ο άδικος βασιλιάς ή ο σφετεριστής. 

6.- Εκθρονίζει τον πατέρα ή τον άδικο βασιλιά. Αυτή η φάση είναι μία συνέχεια της προηγούμενης, γιατί ο γέρος πρόγονος, ο άδικος βασιλιάς ταυτίζεται με τους δράκους, τις σκοτεινές δυνάμεις του χάους, που θα δοκιμάσουν την ανδρεία, τη δύναμη και την εξυπνάδα του θεού-ήρωα, βοηθώντας τον να κορυφώσει τη μυητική ηρωική διαδικασία του για την ανακύκλωση και ανανέωση του Κόσμου. Ο Καρλ Γιουνγκ ορίζει τον δράκοντα όχι μόνο σαν μια προσωποποίηση του φόβου της αιμομιξίας, αλλά κυρίως σαν “ένα φορτισμένο κέντρο ενέργειας”. Η νίκη πάνω σ’ αυτό αποτελεί ένα ακόμα βήμα προς την απόκτηση της έννοιας της ολότητας και της ολοκλήρωσης, που χάθηκε στην πρώτη μυθική φάση της αφετηρίας. Ο μεγάλος ψυχολόγος αναφέρει: “ώστε αν κατά τη διάρκεια της ύπαρξής μου δεν συναντήσω τον δράκοντα που υπάρχει μέσα μου, αν κάνω μια ζωή που να με κρατάει ελεύθερο απ’ αυτή τη σύγκρουση, θα νιώσω πολύ δυσάρεστα”. Έτσι ο Οιδίποδας πρέπει να νικήσει τη Σφίγγα, κόρη του Λάιου και αδελφή του, ο Αρτζούνα πρέπει να συγκρουστεί με τους Κουράβα, τους συγγενείς του, κ.τ.λ. Οι εχθροί συγγενείς, που συμβολίζουν τα τέρατα και τις δυνάμεις του σκότους, είναι ο δράκος, ο κατώτερός μας εαυτός, τον οποίο ο Υποψήφιος πρέπει να νικήσει, αν θέλει να περάσει στην τελική φάση της ηρωικής πορείας του. 

7.- Η Κοσμοποίηση, με την οργάνωση του Χάους, την Ιερογαμία και τη θεσμοθέτηση του νέου Νόμου και της Νέας Τάξης πραγμάτων (πολιτισμική διεργασία) είναι η τελική φάση που ολοκληρώνει τη μυθική δομή στην Κοσμολογία κάθε θρησκείας. Ο Καρλ Γιουνγκ ερμηνεύει το αποκορύφωμα της ηρωικής πορείας σαν το ξεπέρασμα του τραύματος που προκλήθηκε από το χάσιμο του αισθήματος της ολότητας χάρη στην ταύτιση του ανθρώπου με το ανώτερο μέρος του συλλογικού Ασυνείδητου, που συμβολίζει τον Θεό (η Ομαδική Ψυχή της Ανθρωπότητας βρίσκεται στο επίπεδο Βούδι-Άτμα, τη Θεία Διάσταση). Αυτό εκφράζεται στους μύθους και στα παραμύθια με το συμβολισμό της εύρεσης του φυτού της αθανασίας, του ελιξιρίου της αιώνιας νιότης, της ιερογαμίας με την πριγκιποπούλα, της απόκτησης του θησαυρού κ.τ.λ. Στο Μυητικό κλειδί ερμηνείας, το τέλος της ηρωικής πορείας συμβολίζεται με την “ηλιοποίηση του πεθαμένου”, δηλαδή την ταύτιση του ήρωα με τον ήλιο, αφού έχει πια ξεπεράσει όλα τα εμπόδια και έχει νικήσει τις εσωτερικές του αντιφάσεις. Είναι η Μυητική Ζωδιακή πορεία του Ήλιου-Υποψηφίου (1). Οι κυκλικές γιορτές ανανέωσης της Φύσης τελειώνουν με την Ιερογαμία του νέου βασιλιά (σύμβολο του Ήλιου στον ουρανό), με τη βασίλισσα (σύμβολο της μητέρας Γης), ένωση που θα επιτρέψει την αρχή ενός νέου γόνιμου κύκλου και την εδραίωση μιας νέας Τάξης πραγμάτων, την ίδρυση μιας νέας Πόλης ή ενός νέου και καλύτερου Πολιτισμού. Έτσι στο τέλος της ηρωικής πορείας ο Ρωμύλος ιδρύει τη Ρώμη, ο Άμπις (2) δίνει νόμους στον ταρτεσιανό λαό, ο Απόλλωνας δημιουργεί τους Δελφούς, ο Περσέας ιδρύει μια νέα δυναστεία από την οποία θα γεννηθεί ο Ηρακλής, ο Αρθούρος ενοποιεί την Αγγλία, ο Σαργκών ιδρύει τη βαβυλωνιακή αυτοκρατορία, ο Κύρος την περσική, ο Οιδίποδας ελευθερώνει τη Θήβα από τη μάστιγα της Σφίγγας κ.τ.λ. Σε όλες τις περιπτώσεις, το αποκορύφωμα του ηρωικού κύκλου αναπαριστάνει την “αποθέωση της επικρατούσας Κοσμικής Τάξης”, την ανανέωση και αναζωογόνηση της Φύσης και του Κόσμου, με την ίδρυση νέων θεσμών και τη δημιουργία νέων Νόμων που θα εξασφαλίσουν τη Δικαιοσύνη και την αναβατική εξέλιξη του Πολιτισμού. Έτσι ο Νόμος, το Ντάρμα, έρχεται ως τελική σύνθεση μιας μυητικής διαδικασίας - σύγκρουσης ανάμεσα σε μια θέση (η παλιά παθητική κατάσταση του Χάους) και μια αντίθεση (οι ορμητικές δυνάμεις που αποκτάει ο νεογέννητος μέσω Δοκιμασιών), ολοκληρώνοντας τη Διαλεκτική πρόοδο του Κόσμου. Και η μυητική διαδικασία, σε κάθε άνθρωπο, της απομίμησης του Θεϊκού Μύθου, της ενσάρκωσης και αφύπνισης του Μύθου μέσα του, είναι το μέσον για την είσοδό του στην Πραγματικότητα, την αληθινή Θεία Ουσία και τη συμμετοχή του στο παγκόσμιο Είναι.