Στωικισμός

Στον Στωικισμό έχουμε την συνέχεια της πλατωνικής παράδοσης. Από τα κείμενα που έχουν σωθεί αντιλαμβανόμαστε ότι ο Στωικισμός ανάγει σε βασική αρχή το να ζεις σύμφωνα με την Φύση και τον συνυπάρχοντα Λόγο.

Αυτές οι έννοιες δεν αναλύονται αλλά λαμβάνονται ως δεδομένες. Εξ άλλου ο Στωικισμός δεν φημίζεται για την ενασχόληση με τα θεωρητικά σχήματα και τις νοητικές αναλύσεις πάνω σε κοσμολογικά και μεταφυσικά ζητήματα.

Ακόμη, όμως, και μέσα από την ηθική του διδασκαλία διαβλέπουμε τον σεβασμό του για το Όλο, την αδελφική συνύπαρξη όλων των όντων και τον σεβασμό στην φύση του κάθε είδους.

Νεοπλατωνισμός

Ο Νεοπλατωνισμός με κυρίαρχο εκπρόσωπο τον Πλωτίνο επανέρχεται στην θεωρητική, δογματική Πλατωνική παράδοση. Στις "Εννεάδες" συναντούμε ένα σπάνιο και όμορφο απόσπασμα όπου η φύση, προσωποποιημένη, παρουσιάζει τον εαυτό της, την προέλευσή της και το έργο της.

"Εάν κάποιος ρωτούσε: ένεκα τίνος δημιουργεί; Και η φύση ήθελε να ακούσει τον ερωτώντα και να απαντήσει, σίγουρα θα έλεγε:

Δεν θα έπρεπε να με ρωτάς αλλά να καταλάβεις από μόνος, σωπαίνοντας όπως κι εγώ σωπαίνω και δεν συνηθίζω να μιλώ. Τι πρέπει λοιπόν να καταλάβεις; Ότι το δημιούργημά μου είναι ένα θέαμα δικό μου, της σιωπούσας, ένα αντικείμενο θέασης που προέκυψε εκ φύσεως κι έχει λάβει από εμένα - η οποία επίσης προέκυψα από μία τέτοια θέαση - την τάση να θεάται. Και η θέασή μου δημιουργεί το βλεπόμενο όπως ακριβώς ιχνογραφούν οι μαθηματικοί μόνον εφόσον θεώνται. Και ενώ εγώ βέβαια δεν ιχνογραφώ αλλά μόνο βλέπω, προκύπτουν οι γραμμές των σωμάτων κάπως σαν βροχόπτωση. Με εμένα δεν συμβαίνει τίποτε διαφορετικό από εκείνο που συμβαίνει με την μητέρα μου και τους γονείς μου. Κι εκείνοι προέκυψαν από μία τέτοια θέαση". (Εννεάδες, ΙΙΙ 8,4).

Ο Πλωτίνος παρακάτω ερμηνεύει τα λόγια της Φύσης.

"Τι σημαίνουν ετούτα; Σημαίνουν ότι η επονομαζόμενη "φύση" είναι ψυχή, γέννημα μιας ανώτερης ψυχής που ζει εντονότερα και σωπαίνοντας ασκεί εντός εαυτής την θέαση, όχι στραμμένη προς τα κάτω ούτε και προς τα πάνω, αλλά ιστάμενη εκεί που βρίσκεται μέσα στον εντός εαυτής - σκέπτεσθαι και αυτοσυναισθάνεσθαι. Και μέσα σε αυτήν την αυτοκατανόηση και αυτοσυναίσθηση θεάται όσα είναι μεθύστερα του εαυτού της κατά τις δυνάμεις της. Και τώρα πια δεν ζητά τίποτε άλλο μιας κι έχει γεννήσει ένα θέαμα λαμπερό και χαριτωμένο". (Εννεάδες, ΙΙΙ 8,5).

Ο Πλωτίνος αναγνωρίζει στην "Φύση" την αυτοσυνείδηση και την αυτοκατανόηση και την ψυχική της υπόσταση. Επίσης, της αναγνωρίζει την ικανότητα της γέννησης του φυσικού κόσμου, "ένα θέαμα λαμπρό και χαριτωμένο". Αυτή είναι μία ισχυρή απόδειξη ότι το αρχαιοελληνικό εσωτερικό, φιλοσοφικό ρεύμα βλέπει την φύση ως ένα είδος παγκόσμιας "ψυχής" που γεννά, συντηρεί και διοικεί τους φυσικούς οργανισμούς, ως ένα Όλο. Αυτή η δεύτερη ψυχή, βέβαια είναι γέννημα μιας ανώτερης ψυχής και λαμβάνει από αυτήν τους "λόγους" και τα "σπέρματα" των όντων τα οποία "ντύνει" με το υλικό τους "ένδυμα".

Τα σφάλματα στην φύση έχουν κι αυτά την αιτία τους. Η αιτία, όπως λέει ο Πλωτίνος, είναι η αδύναμη θέαση (δηλαδή η γέννηση) των όντων.

"Τα σφάλματα, τόσο κατά την γέννηση των πραγμάτων όσο και κατά το πράττειν, προέρχονται από το ότι οι θεώμενοι απομακρύνονται από το μοντέλο που θεώνται". (Εννεάδες, ΙΙΙ, 8,7).

Η φύση, δηλαδή, ως το τελευταίο γέννημα μιας σειράς γενεών δεν μπορεί να έχει τόσο ισχυρή δύναμη για να γεννά τα πλάσματά της όπως ακριβώς τα έχει παραλάβει, ως "πρότυπους λόγους" από την "μητέρα-ψυχή". Έτσι σε αυτήν την γενετική αναπαραγωγή, τα υλικά στοιχεία δεν υπακούουν και η συναρμογή τους είναι ασθενική με αποτέλεσμα να υπάρχουν βιολογικές ανωμαλίες και σφάλματα.

Κέλσος: Ελληνική Φιλοσοφία και Χριστιανισμός

Την καλύτερη, όμως, παρουσίαση της οικολογικής αντίληψης που είχε η αρχαιοελληνική φιλοσοφία την κάνει ο νεοπλατωνικός κι εκλεκτικός φιλόσοφος Κέλσος (2ος αιώνας μ.Χ).

Ο Κέλσος, διαβλέποντας την αλματώδη ανάπτυξη της χριστιανικής θρησκείας γράφει ένα βιβλίο όπου προσπαθεί να αντιπαραβάλλει την ελληνική φιλοσοφία με τις αντιλήψεις και τις ιδέες που πηγάζουν από την χριστιανική κοσμοθεωρία. Το σημαντικό, εδώ, είναι ότι ο Κέλσος δεν θέλει να προβάλλει κάποια δική του προσωπική άποψη ή θεωρία αλλά να αναδείξει τις ιδέες και τις αρχές του εκλεκτικισμού της αρχαιοελληνικής φιλοσοφίας.

Σε ένα αρκετά εκτενές απόσπασμα του βιβλίου του ειρωνεύεται και σαρκάζει τις αντιλήψεις του Χριστιανισμού για τον ρόλο του ανθρώπου στο σύμπαν καθώς και την σχέση ανθρώπου και ζώων.

"Ισχυρίζονται [οι Χριστιανοί] ότι τα πάντα δημιουργήθηκαν από τον Θεό για χάρη του ανθρώπου, ενώ εμείς υποστηρίζουμε ότι δεν έγιναν και δεν γίνονται, ούτε για χάρη των ανθρώπων ούτε για χάρη των ζώων. Κι ούτε είναι έργα του Θεού οι βροντές κι οι αστραπές κι οι βροχές. Ακόμα κι αν δεχόταν κανείς ότι τα φαινόμενα αυτά είναι έργα του Θεού, γιατί θα έπρεπε να βρέχει για χάρη του ανθρώπου (για να μπορεί δηλαδή ο άνθρωπος να έχει τροφή), κι όχι για χάρη των δένδρων ή των αγκαθιών ή των χόρτων; (...)

(...) Μα, θα μου πείτε, οι άνθρωποι είναι ανώτεροι από τα ζώα, διότι ζούνε σε πόλεις κι έχουν κράτη κι αξιώματα κι εξουσίες. Ε, λοιπόν, σιγά το πράμα. Και τα μυρμήγκια και οι μέλισσες το ίδιο. Οι μέλισσες - τουλάχιστον αυτές - έχουν αρχηγό, διαβαθμίσεις, περίθαλψη, κάνουν πολέμους, εξοντώνουν τους ηττημένους, χτίζουν πόλεις, ακόμα και προάστια. Τα μυρμήγκια από τους αποθηκευμένους σπόρους κόβουν τα φύτρα για να μην βλαστήσουν, έτσι ώστε να τους μείνουν για ένα χρόνο. Επίσης, τα νεκρά μυρμήγκια τα αποθέτουν σε έναν τόπο που έχουν ξεχωρίσει, ειδικά για αυτόν τον σκοπό, κι ο τόπος αυτός είναι για αυτά κάτι ανάλογο με τα δικά μας μνήματα. Επίσης όταν συναντιούνται, έχουν τρόπο να συνεννοούνται μεταξύ τους και να μην χάνουν τον δρόμο τους, χρησιμοποιούν φυσικά την δική τους γλώσσα, έχουν την δική τους λογική και νοήματα και συλλογικούς σκοπούς και σημαινόμενα. (...)

(...) Βλέπουμε, λοιπόν, ότι δεν δημιουργήθηκαν τα πάντα για χάρη του ανθρώπου, όπως δεν δημιουργήθηκαν για χάρη του λιονταριού ή του αετού ή του δελφινιού. Ο κόσμος δημιουργήθηκε από τον Θεό κατά τρόπο ώστε όλα τα μέρη του να συμβάλλουν στην ολοκλήρωση και την τελειότητά του. Τα πάντα έχουν υπολογιστεί ώστε να εξυπηρετούν όχι το ένα το άλλο, αλλά το όλον. Κι ο Θεός για αυτό ενδιαφέρεται, κι έτσι το όλον δεν το εγκαταλείπει η πρόνοια και δεν εξελίσσεται προς το χειρότερο, ούτε ο Θεός αποφασίζει ύστερα από κάποια χρονική περίοδο απραξίας να το στρέψει προς τον εαυτό του, ούτε και εξοργίζεται με τους ανθρώπους, όπως δεν εξοργίζεται με τους πιθήκους ή τα ποντίκια". (Αληθής Λόγος, 87-89).

Οι παραπάνω φράσεις θα μπορούσαν κάλλιστα να υπάρχουν στα σύγχρονα εγχειρίδια οικολογίας και δείχνουν τον σεβασμό που έχει η εσωτερική φιλοσοφική παράδοση για το Όλο και την αλυσίδα των όντων.

Δυστυχώς, απ' ότι διαφαίνεται, η χριστιανική αντίληψη για την φύση ήταν, και ίσως παραμένει, μία παράφωνη νότα στις οικοφιλοσοφικές αξίες. Ίσως έπαιξε έναν σημαντικό ρόλο για να βρει ο ανθρώπινος εγωισμός πρόσφορο έδαφος και να "αλώσει" τον φυσικό πλούτο ανατρέποντας χιλιόχρονες ισορροπίες.

Ο Ψελλός, αυτός ο επιφανής θεωρητικός και δογματικός του χριστιανισμού, επιβεβαιώνει ξεκάθαρα τις παραπάνω σκέψεις, σχολιάζοντας τα "Λόγια" ή αλλιώς τους "Χαλδαϊκούς Χρησμούς". Τα "Λόγια" ήταν κείμενα και διδασκαλίες που υποδέχτηκαν θερμά όλοι οι φιλόσοφοι που μελετούσαν και σέβονταν την αρχαιοελληνική φιλοσοφία και, μάλιστα, πολλοί, όπως ο Πρόκλος, τα χρησιμοποιούσαν ευρέως ως θεωρητικά στηρίγματα στις αναλύσεις τους και στα κείμενά τους.

Ο Ψελλός, γράφοντας σε χριστιανούς που θέλουν να μάθουν τι πρεσβεύουν τα "Λόγια" λέει τα παρακάτω.

"Μεταξύ των παραινέσεων, οι περισσότερες συμφωνούν με τις δικές μας εξηγήσεις, άλλες όμως απορρίπτονται. Έτσι, ενώ για την σαφώς υποστηριζόμενη άποψη της πίστης μας, η ορατή δημιουργία έγινε για τον άνθρωπο, ο Χαλδαίος δεν παραδέχεται την άποψη αυτή. Για αυτόν τα ουράνια όντα κινούνται αιωνίως από το έργο της ανάγκης και όχι για χάρη μας". ("Χαλδαϊκά Λόγια, σελ. 300).

Η Ιστορία γι' ακόμη μία φορά, όπως αποδεικνύεται δεν εξελίσσεται σύμφωνα με μία γραμμική πρόοδο. Αξίες, αρετές και αλήθειες της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας, δυστυχώς, απορρίφθηκαν και ξεχάστηκαν όταν το "άστρο" του χριστιανισμού άρχισε να λάμπει.

Ίσως ήρθε η στιγμή για να ξαναβυθιστούμε στο γόνιμο ελληνικό πνεύμα και να ανασύρουμε κι άλλες αξίες, αλήθειες και ιδέες που μας είναι απαραίτητες για να βρούμε τον δρόμο που θα μας βγάλει από τα σύγχρονα, ψυχολογικά, κοινωνικά, εκπαιδευτικά και πολιτικά μας αδιέξοδα.

Βιβλιογραφία

· Πλάτων, Πολιτικός, Εκδόσεις Κάκτος.

· Πλάτων, Τίμαιος, Εκδόσεις Ζαχαρόπουλος.

· Πλωτίνος, Το Μεγάλο Βιβλίο, Εννεάδες, Εκδόσεις Δωδώνη.

· Οι Προσωκρατικοί, Εκδόσεις Μ.Ι.Ε.Τ.

· Κέλσος, Αληθής Λόγος, Εκδόσεις Επιλογή.

· Χαλδαϊκά Λόγια, Εκδόσεις Ιδεοθέατρον.

· Επίκτητος, Διατριβές, Εκδόσεις Κάκτος.

· Κ. Καστανέντα, Η Δύναμη της Σιωπής, Η Εσωτερική Φλόγα, Εκδόσεις Κάκτος.