Είναι φανερό ότι η Αγάπη είναι ο αντίθετος πόλος του Πολέμου. Όμως και στην Αγάπη κρύβεται ένας άλλος δυϊσμός, από τον οποίο απορρέει ένας δίκαιος μέσος όρος. Μεταξύ της ηδονής και του πόνου υπάρχει η Αγάπη. Μεταξύ εκείνου που μας ικανοποιεί υπερβολικά κι εκείνου που μας πονάει βαθιά, βρίσκεται η ήρεμη απλότητα της Αγάπης.

Ηδονή και πόνος είναι μόνο συγκινήσεις. Είναι μεταβλητές, δεν έχουν καμία απολύτως μονιμότητα. Τίποτα δεν είναι πιο ασταθές από μια ηδονή, η οποία δεn φτάνει ποτέ στην πλήρη ευχαρίστηση γιατί, ενόσω  την απολαμβάνουμε, υποφέρουμε από το φόβο μην τη χάσουμε. Για το λόγο αυτό, ηδονή και πόνος πηγαίνουν πάντα μαζί. Μέσα στη μεταβλητότητα αυτών των δύο ακραίων συγκινήσεων, συναντάμε την Αγάπη, ως έκφραση του άριστου συναισθήματος.

Η Αγάπη είναι σήμερα η πιο χρησιμοποιημένη λέξη και το λιγότερο βιωμένο συναίσθημα... Όλοι μιλούν για Αγάπη και για το μεγάλο συναίσθημα στο οποίο αφοσιώνονται, κι όσο περισσότερο μιλούν τόσο πιο πολύ φανερώνουν πόσο τους λείπει η Αγάπη. Γι’ αυτό όλοι μιλάμε γι’ αυτό που έχουμε ανάγκη κι όχι γι' αυτό που κατέχουμε. Η δυσκολία στο να νιώσουμε, να αισθανθούμε στ' αλήθεια την Αγάπη, έγκειται στο ότι για κάτι τέτοιο μας είναι απαραίτητη μια μεγάλη αρμονία.

Θα πρέπει προηγουμένως να έχουμε αναγνωρίσει στους εαυτούς μας το ατελείωτο παιχνίδι της Μάγια που μας πηγαίνει από το ένα άκρο στο άλλο, από τις ηδονές στους πόνους, χωρίς να μας αφήνει να ηρεμήσουμε στη σταθερότητα της σκληρότητας της Αγάπης.

Στην Αγάπη χωρούν όλα, μια δόση ηδονής που μας κάνει να την ονειρευόμαστε, μια δόση πόνου που μας κάνει να τη βιώνουμε.

Η Αγάπη είναι μια βαθιά ανάγκη ένωσης μ’ εκείνο που μας λείπει. Αν και εξαίρετο συναίσθημα, η Αγάπη είναι μια εκδήλωση στέρησης που διακατέχει τους ανθρώπους. Δεν αγαπάμε αυτό που έχουμε. Αυτό που έχουμε βρίσκεται απλά μαζί μας ή μέσα μας, αποτελώντας κομμάτι του εαυτού μας. Αγαπάμε εκείνο που λείπει, εκείνο που έχουμε ανάγκη, εκείνο που θέλουμε να προσελκύσουμε με τα δυνατά χέρια του πόθου.

Αγαπάμε αυτό που μας συμπληρώνει, αυτό που προσθέτει σε μας εκείνο που δεν έχουμε. Γι’ αυτό ο άντρας αγαπάει τη γυναίκα κι η γυναίκα τον άντρα. Γι’ αυτό ο αμαθής αγαπάει τη Σοφία και γίνεται "φιλόσοφος", και γι' αυτό ο σοφός αγαπάει την αγαθοσύνη της άγνοιας. Γι’ αυτό ο πατέρας αγαπάει το γιο και ο γιος τον πατέρα. Γι’ αυτό η Μάγια αγαπάει τους ανθρώπους της, κι οι άνθρωποι αγαπούν την ψευδαίσθηση που τους προξενεί η Μάγια...

Αγάπη με πόνο είναι η καλύτερη μορφή εμπειρίας. Αν κι εμείς οι άνθρωποι απορρίπτουμε τον πόνο σαν κάτι κακό, είναι το πικρό φάρμακο, που ωστόσο μας παρέχει την υγεία της γνώσης. Αν δεν υπήρχε πόνος, δεν θα δίναμε ποτέ προσοχή ούτε στα πράγματα που μας περιβάλλουν ούτε στον ίδιο τον εαυτό μας.

Η Αγάπη έχει κάτι άπονο.

Υποφέρουμε γι’ αυτό που μας λείπει, υποφέρουμε όταν έχουμε αυτό που μας έλειπε, εξαιτίας του ενδεχόμενου να το αφήσουμε, και υποφέρουμε όταν χάνουμε αυτό που είχαμε, γιατί δεν το έχουμε πια...Όμως επιθυμώντας, κατέχοντας και χάνοντας, είναι σαν να μαθαίνουμε εμείς οι άνθρωποι κάτι από το απατηλό παιχνίδι της Μάγια κι από τα παράξενα παιχνίδια που αυτή βάζει στα χέρια μας. Αγάπη με ηδονή είναι η πιο θαυμαστή μάσκα με την οποία μπορεί η Μάγια να παρουσιαστεί. Ποιος θέλει να απορρίψει την ηδονή; Αυτή είναι η μάσκα με την οποία η Ζωή προστατεύει τη ζωή, αυτή είναι η συνταγή της αναπαραγωγής. 

Μετά έρχεται η Αγάπη-Προστασία για τα μικρά όντα που γεννήθηκαν πρόσφατα... κι αυτό είναι ένα άλλο πέπλο για να σωθούν οι νέες ζωές, είναι η "αγάπη των γονέων", που βλέπουν πάντα όμορφα τα μικρά παιδιά που έχουν να μεγαλώσουν.

Τελικά είναι δυνατόν να ξυπνήσει η αληθινή Αγάπη, όταν ο πατέρας χρειάζεται να δει τον εαυτό του να διαιωνίζεται στο παιδί κι αγαπάει εκείνον που τον διαδέχεται στη ζωή, κι ακόμα όταν το παιδί χρειάζεται τη βοήθεια και την πείρα του πατέρα κι αγαπάει εκείνον από τον οποίο διδάσκεται. Εδώ, το πέπλο της ηδονής έχει πια βγει...μένει μόνο ένα συναίσθημα καθαρό, ανθρώπινο, φυσικό.

Είπαμε ότι η Αγάπη αναζητά εκείνο που χρειάζεται, εκείνο που λείπει για να επιτευχθεί η πληρότητα. Γι’ αυτό η Αγάπη είναι μια ισχυρή δύναμη που έλκει τα πράγματα, που ενώνει τα αντίθετα, τα φέρνει σε σύγκλιση, τα λιώνει και τα συμπληρώνει με τρόπο ώστε, εκεί που υπήρχαν δύο αντικείμενα, να υπάρχει ένα μόνο. Είναι όπως ένας ιμάντας που αναζητά και παγιδεύει την άλλη άκρη του.

Κοιτάζοντας τη ζωή της Μάγια, βλέπουμε ότι ένα σώμα "αγαπάει" το Φαγητό που χρειάζεται για να επιβιώσει. Κοιτάζοντας πέρα από το παιχνίδι της Μάγια, βλέπουμε ότι η ψυχή αγαπάει το Θεό που έχασε κατά την κάθοδό της...

Η Αγάπη εκφράζεται με καθολικό τρόπο, όταν γίνεται πράξη, όταν περνάει από τον πόθο του αναγκαίου στην απορρόφηση του αναγκαίου μέσα στο ίδιο το Ένα. Κάθε δράση της Αγάπης είναι μια δράση που μας οδηγεί φυσιολογικά προς μια μεγαλύτερη τελειοποίηση, προς μια πιο ολοκληρωμένη ανάπτυξη. Και η Αγάπη εκφράζεται με ανώτερο τρόπο, όταν κατευθύνει το βλέμμα στα πιο Υψηλά Αντικείμενα, όταν μαθαίνει να κοιτάζει προς τα πάνω, διαπερνώντας με οξεία όραση τα πέπλα της Μάγια, όταν οραματίζεται κι επιθυμεί να πετύχει ευγενή ιδεώδη.

Τότε ο άνθρωπος μπαίνει σε δράση, πετάει με τα φτερά της βούλησης, φτάνει στο ιδεώδες που τόσο ποθούσε, γίνεται ένα μ’ αυτό και το κάνει ψυχή της δικής του ψυχής και σάρκα της δικής του σάρκας. Αυτός ο άνθρωπος γνωρίζει την Αγάπη. Αυτός ο άνθρωπος είναι ένας ιδεαλιστής, που δεν αγαπάει μόνο, αλλά δουλεύει εντατικά για εκείνο που αγαπάει, όπως η Μάγια, όπως η ψευδαίσθηση του κόσμου που τόσο την λατρεύει η Μάγια  και δουλεύει συνεχώς μ’ αυτήν, υφαίνοντας τα λεπτά δίχτυα της ύπαρξης.

Από το βιβλίο "Παιχνίδια στον Καθρέπτη"