Η Προσωπικότητα αποτελείται από τα εξής σώματα:

1. Αιθ/ικό: Είναι το φυσικό μας σώμα. Αποτελείται από φυσική ύλη γι’ αυτό και λέγεται ‘φυσικό’ και από τους αιθέρες που το μορφοποιούν και το σχηματοποιούν. Σε μια κιμωλία π.χ. η σκόνη είναι το φυσικό και οι αιθέρες είναι αυτοί που της δίνουν τη σχετική μορφή που έχει. Αν σπάσουν οι αιθέρες η κιμωλία γίνεται σκόνη. Όταν ένα σώμα πεθαίνει είναι αυτοί οι αιθέρες που σπάνε και αποσυντίθεται το υλικό σώμα.

2. Πρανικό (Ενεργειακό): Είναι η ζωτική ενέργειά μας που ξεχωρίζει ένα ζωντανό σώμα από ένα νεκρό σώμα.

3. Αστρικό (Συναισθηματικό): Είναι η έδρα των κατώτερων και υψηλότερων συγκινήσεών και συναισθημάτων μας. Στενά συνδεδεμένο με το Αιθ/κό μας σώμα και τις αισθήσεις μας είναι η έδρα των επιθυμιών και των ενστίκτων μας. Του αρέσει να νιώθει, να κραδαίνεται, να δέχεται τα ευχάριστα συναισθήματα και τις ηδονές και να αποφεύγει τα δυσάρεστα.

4. Κάμα- μάνας (Νους-Επιθυμιών ή συγκεκριμένος νους): Είναι ο συνηθισμένος μας, καθημερινός νους, ο υπολογιστικός νους, που στενά συνδεδεμένο με το Αστρικό λειτουργεί συχνά σαν υπηρέτης και εκτελεστής των επιθυμιών του.

ΑΘΑΝΑΤΗ ΨΥΧΗ Ή ΑΝΩΤΕΡΟ ΕΓΩ:

5. ΜΑΝΑΣ (αγνός νους): Είναι η αλτρουιστική Διάνοια στον Άνθρωπο. Σχετίζεται με τις αγνές κι ανιδιοτελείς σκέψεις κι ιδέες, με την Υπηρεσία στην Ανθρωπότητα. Είναι ο φωτισμένος νους που δε "βρέχεται" από τα νερά της ύλης κι από τις υλικές επιθυμίες.

6. ΒΟΥΔΙ: Είναι ο διαισθητικός φορέας όπου η Συνείδηση αντιλαμβάνεται τις Μεγάλες Αλήθειες άμεσα κι αυθόρμητα. Δεν υπάρχει δυαδισμός σε υποκείμενο κι αντικείμενο αλλά Ένωση με την Αλήθεια, χωρίς να λαμβάνει μέρος η λογική σκέψη.

7. ΑΤΜΑ (Πνεύμα ή καθαρή Βούληση): Είναι η κορυφή της ανθρώπινης εξέλιξης, ο θείος Σπινθήρας ο οποίος ενώνει τον Άνθρωπο με την Ουράνια καταγωγή του. Είναι η ρίζα της Δικαιοσύνης και του Καθήκοντος στον Άνθρωπο.


Οι διδασκαλίες, όπως και ο Βούδας, λένε να μην ταυτιζόμαστε με το σώμα μας. Δεν είμαστε το σώμα μας. Το σώμα μας είναι προορισμένο να γεννηθεί, να αρρωστήσει, να πεθάνει. Ο αληθινός Άνθρωπος δεν είναι το σώμα του, είναι αιώνιος, αθάνατος. Ταυτιζόμαστε με το σώμα μας γι’ αυτό και πονάμε ψυχολογικά όταν αρρωσταίνουμε ή όταν χτυπάει ή όταν χάνουμε κάποιο δικό μας συγγενικό πρόσωπο.

Ταυτιζόμαστε με την ενέργειά μας και συνεπώς δεσμευόμαστε απ’ αυτή. Όταν έχουμε ενέργεια και νιώθουμε καλά ξεκινάμε να κάνουμε τις δουλειές μας, τα καθήκοντά μας και όταν είμαστε πεσμένοι, όταν πέφτουν οι βιόρυθμοί μας τα αφήνουμε, τα αναβάλλουμε για μετά. Συνήθως πέφτουμε και σε κατάθλιψη, αν το παρατηρήσουμε.

 

Δεν είμαστε οι επιθυμίες μας λέει ο Βούδας. Ταυτιζόμαστε μ’ αυτές και γι’ αυτό πονάμε. Αν επιθυμώ κάτι και δεν το αποκτήσω, πονάω. Αν δεν επιθυμώ κάτι και το αποκτήσω, στενοχωριέμαι, μου είναι δυσάρεστο. Αν επιθυμώ κάτι και το αποκτήσω και δεθώ μαζί του, τότε θα πονέσω όταν το χάσω. Εμείς όμως ταυτιζόμαστε με τις επιθυμίες μας. Πασχίζουμε να τις ικανοποιήσουμε. Για τους περισσότερους μας  η ευτυχία δεν είναι τίποτα άλλο από την εκπλήρωση των δεκάδων και λογιών επιθυμιών μας.

Δεν είμαστε λέει ούτε η χαρά ούτε η λύπη που νιώθουμε. Χαρά και λύπη είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος, όπου βρούμε τη μια θα βρούμε και την άλλη.

Δεν είμαστε οι σκέψεις μας, οι ιδέες μας, οι πεποιθήσεις μας όσο μεγάλες κι αν είναι. Όλα αυτά είναι μεταβλητά, εφήμερα, αλλάζουν διαρκώς. Δεν έχουμε τις ίδιες σκέψεις μ’ αυτές που είχαμε όταν ήμασταν δέκα χρονών κι ούτε θα χούμε πιθανώς τις ίδιες ακριβώς μετά από δέκα χρόνια.

Ταυτιζόμαστε όμως μ’ αυτές, τις θεωρούμε ως αληθινές κι είμαστε έτοιμοι να συγκρουστούμε με τον καθένα που διαφωνεί με τις απόψεις μας. Είμαστε φανατικοί και προκαταλελημένοι και οι συγκρούσεις και οι πόλεμοι που γίνονται το αποδεικνύουν αυτό. Ειδικά στα θέματα Θρησκείας, όπου κάθε Θρησκεία πιστεύει πως αυτή κατέχει ολόκληρη την αλήθεια κι ότι οι άλλες είναι άχρηστες, ψεύτικες.

Ταυτιζόμαστε με τις σκέψεις μας. Μας έρχεται στο νου μια τυχαία, ηλίθια σκέψη, κακή σκέψη, καταθλιπτική και εμείς ταυτιζόμαστε μαζί της και πονάμε. Γιατί να είμαι υποχρεωμένος να υποστώ μια σκέψη που δεν θέλω να κάνω; Γιατί είμαι υποχρεωμένος να υποστώ τα δυσάρεστα συναισθήματά μου, που έρχονται και φεύγουν σαν τον άνεμο; Κάθε σκέψη, κάθε συναίσθημα, κάθε επιθυμία λέει "Εγώ είμαι ο εαυτός σου" και συχνά αντικρούεται με άλλες σκέψεις, μ’ άλλα εγώ. Κάθε σώμα της προσωπικότητας παριστάνεται ως τον εαυτό μας και αναλαμβάνει από μόνο του να κάνει τα δικά του. Το αιθ/ικό θα θέλει να τεμπελιάσει, να ξεκουραστεί όταν έχεις κάποια εργασία να κάνεις. Το πρανικό θα ισχυριστεί ότι δεν έχει ενέργεια, ότι είσαι κουρασμένος. Το αστρικό θα θέλει να ικανοποιήσεις κάθε του επιθυμία, κάθε λαχτάρα των αισθήσεων. Πολλές είναι οι φορές που παρασέρνει το νου στην ικανοποίησή του, σε αντίθεση με τη λογική, το καθήκον, τις ηθικές αξίες του ατόμου. Πολλές είναι οι φορές που χάνουμε τα λογικά μας, την κρίση μας όταν είμαστε θυμωμένοι. Πολλές είναι οι φορές που άλλα σκεφτόμαστε, άλλα νιώθουμε κι άλλα κάνουμε.

Αν ρίξουμε μια ματιά μέσα μας κι είμαστε ειλικρινείς θα δούμε ότι υπάρχει μεγάλη δυσαρμονία και σύγκρουση  μέσα μας. Μέσα σ’ όλα αυτά εμείς που είμαστε; Ποιο είναι το αληθινό Εγώ μας; Ποιοι είμαστε;  Μπορούμε να γίνουμε κύριοι τη προσωπικότητάς μας ή είμαστε καταδικασμένοι να είμαστε έρμαιο όλων αυτών που αναφέραμε?

Eίμαστε ευτυχισμένοι πραγματικά; Ζούμε αληθινά; Όλοι θέλουμε να είμαστε ευτυχισμένοι αλλά απ’ ότι φαίνεται δε ξέρουμε πώς να γίνουμε ευτυχισμένοι γι’ αυτό και πονάμε και γινόμαστε εγωιστές. Αναζητούμε την ευτυχία σε δευτερεύοντα κι ανούσια πράγματα όπως το να αποκτήσουμε όνομα, φήμη, δόξα, πλούτη, αμάξια, σπίτια κλπ. και το αποτέλεσμα είναι ο πόνος.

Ο Βούδας λέει: «Ο πόνος είναι φορέας συνείδησης». Αλήθεια, τι είναι ο πόνος; Αν πάρει καταλάθως το σώμα μου φωτιά, τότε νιώθω πόνο κι αμέσως τραβιέμαι μακριά από τη φωτιά. Ο πόνος που ένιωσα σ’ αυτή την περίπτωση με έσωσε. Άρα ο πόνος είναι καλός ή κακός; Ό Βούδας, λοιπόν, εννοεί  ότι ο πόνος είναι αυτός που μας ειδοποιεί όταν παρεκκλίνουμε από το δρόμο μας, που μας κάνει να σκεφτούμε και να αναλογιστούμε πάνω σ’ αυτά που δεν κάνουμε καλά, να φιλοσοφήσουμε τη Ζωή και το νόημά της, έτσι ώστε να βελτιωθούμε και να ξαναπάρουμε το σωστό μονοπάτι.  

Η Τρίτη μεγάλη Αλήθεια αναφέρεται στην εξάλειψη του πόνου, δηλ. στην εξάλειψη των επιθυμιών και των παθών, του μίσους, του σφάλματος και της άγνοιας της αληθινής μας φύσης.

Λέει άγνοια της αληθινής μας φύσης. Λέμε ότι ο Βούδας φωτίστηκε, γνώρισε τη Μεγάλη Αλήθεια, τη Νιρβάνα, την υπέρτατη Πραγματικότητα. Τι εννοούμε τώρα μ’ αυτά;

Στην Ανατολή υπάρχει η θεωρία της Μάγια που σημαίνει πλάνη κι αναφέρεται στην απατηλότητα του κόσμου, ότι δηλαδή όλος ο φαινομενικός, υλικός κόσμος, ορατός κι αόρατος είναι ψεύτικος, προσωρινός, μεταβλητός, φθαρτός. Λέγεται ότι με τις φυσικές μας αισθήσεις δε μπορούμε να γνωρίσουμε τα πράγματα και τα όντα αυτά καθαυτά στην ουσία τους, να διεισδύσουμε στον πυρήνα τους. Το μόνο που μπορούμε να αντιληφθούμε με τις αισθήσεις μας είναι το υλικό, μορφικό, εξωτερικό μέρος τους. Η Υπέρτατη Πραγματικότητα αναφέρεται στο ότι όλα τα όντα στην ουσία τους είναι ένα μεταξύ τους κι ένα με τη ουσία του Θεού από τον οποίο προήλθαν. Δηλ. κατά μια έννοια τα πάντα είναι Θεός. Έτσι σαν πνευματικά όντα είμαστε ένα μεταξύ μας αλλά σαν σώματα, σαν προσωπικότητες, σαν Γιώργος, Μαρία, σαν Έλληνας ή Γερμανός, σαν Χριστιανός ή σαν Βουδιστής ή σαν Μουσουλμάνος, διαφέρουμε.

Έτσι όλες οι δυστυχίες, τα κακά, οι εγωισμοί, οι πόλεμοι κλπ, προέρχονται απ’ το γεγονός ότι έχουμε άγνοια της αληθινής μας φύσης, της ενότητάς μας. Επειδή νομίζουμε ότι είμαστε χωριστά όντα, ξεκομμένος ο καθένας από τον άλλο κι ο καθένας αναλώνεται στις δικές του ιδιαίτερες, εγωιστικές επιθυμίες, στις δικές του χαρές και λύπες, αδιαφορώντας παντελώς για τους άλλους.

Όταν ο Βούδας φωτίστηκε, θυμήθηκε όλες τις προηγούμενες ζωές του, πόσες χιλιάδες φορές είχε γεννηθεί κι είχε πεθάνει, ότι στη μια ήταν πλούσιος-στην άλλη φτωχός, τη μια ήταν στο απόγειο της ευτυχίας και την άλλη σε βάσανα και δυστυχίες. Είδε τα αποτελέσματα των πράξεών του, καλά και κακά,  και πόσο το δέσμευαν και τον ανάγκαζαν να ξαναγεννηθεί ξανά και ξανά μέχρι να απελευθερωθεί τελικά απ’ αυτά.

Να σημειώσουμε ότι στην Ανατολή πιστεύουν στο Νόμο του Κάρμα και της Μετενσάρκωσης. Τι μας λέει η θεωρεία του Κάρμα;

Είναι αυτό που έλεγε στο Μάτριξ, ο Μορφέας στο Νιο: Δράση και αντίδραση, αιτία και αποτέλεσμα. Κάθε δράση που κάνουμε προς μια ορισμένη κατεύθυνση, παράγει μια αντίδραση, έναν καρπό, ένα αποτέλεσμα που ξαναγυρνάει σε μας με την ίδια ένταση και βαθμό. Έτσι γενικά και χοντροκομμένα, αν κάνω μια καλή πράξη θα πάθω κάτι καλό ή αν κάνω μια κακή πράξη θα μου ξαναγυρίσει με κάποια άλλη ίσως μορφή. Κάτι σαν μπούμερανγκ! Έτσι ο άνθρωπος είναι δέσμιος των πράξεων του και υπεύθυνος για τις συνέπειές τους.

Η θεωρία της Μετενσάρκωσης είναι συμπληρωματική αυτής του Κάρμα. Σύμφωνα μ’ αυτήν οι ψυχές πεθαίνουν και ξαναενσαρκώνονται χιλιάδες φορές, ανά τους αιώνες, στον υλικό κόσμο, στο μεγάλο σχολείο της Ζωής,  προκειμένου να πάρουν τις εμπειρίες και τα μαθήματα που τους χρειάζονται, να δοκιμαστούν και να δοκιμάσουν, και μέσω της Σοφίας που θα αποκτήσουν και των προσπαθειών τους να μπορέσουν να απελευθερωθούν απ' τα δεσμά της ύλης και του φαινομενικού κόσμου, από τις αυταπάτες τους και να ξαναεπιστρέψουν στη θεϊκή πηγή τους.

Κάθε δράση θα φέρει τον καρπό της αργά ή γρήγορα, σ’ αυτήν ή στις επόμενες ζωές και συνεπώς το άτομο δε γλιτώνει από τις συνέπειες των πράξεών του. Το Κάρμα και η Μετενσάρκωση μπορούν να εξηγήσουν τη φαινομενική αδικία που υπάρχει στον κόσμο. Αν κάνω μια αδικία θα υποστώ τις συνέπειές της σ’ αυτήν ή στις επόμενες ζωές. Αν ήδη υφίσταμαι μια ανεξήγητη αδικία, που μου ήρθε ξαφνικά από το πουθενά ή έχω διάφορα βάσανα, είναι επειδή εισπράττω τα αποτελέσματα από προηγούμενες ζωές. Έτσι ο νόμος του Κάρμα αν και δεν είναι ο ίδιος ηθικός, καταλήγει όμως στην ηθική αφού μας διδάσκει: ‘Να μην κάνουμε στους άλλους αυτό που δεν θέλουμε να μας κάνουν.’