Η παντελής απουσία ηρωικών προτύπων των καιρών μας, έχει οδηγήσει τον σύγχρονο άνθρωπο σε μια στάση ζωής ιδιαίτερα μαλθακής και ανούσιας. Ζει στην άγνοια χωρίς να αναζητά γνώσεις και περιπέτεια, κυνηγά τα εφήμερα, την ικανοποίηση των ενστίκτων του, νοιάζεται μόνο για το δικό του εγώ, φοβάται τις αλλαγές και το άγνωστο και τρέμει μπροστά στην ιδέα του θανάτου. Μέσα σε αυτόν τον σύγχρονο σκοταδισμό, η νοοτροπία με την οποία αντιμετώπιζαν τη ζωή και το θάνατο οι ιππότες του μεσαίωνα, λάμπει σαν φάρος.

Ο ιπποτικός Κώδικας Τιμής υπαγορεύει μια υψηλού επιπέδου ηθική συμπεριφορά στα μέλη του τάγματος.

«Θα σέβεσαι τους αδυνάτους και θα είσαι ο υπερασπιστής τους»

«Δε θα δειλιάσεις ποτέ μπροστά στον εχθρό»

«Δε θα λες ψέματα και θα κρατάς πάντα το λόγο που έχεις δώσει»

«Θα είσαι γενναιόδωρος και θα δίνεις βοήθεια σε όλους»...

Οι αρετές που τους ωθούν είναι η ανδρεία, η ευγένεια, ο αλτρουισμός, η ειλικρίνεια και η δικαιοσύνη. Ποτέ δεν πολεμούν εναντίον μικρότερου αριθμού αντιπάλων ή με εχθρούς που έχουν χειρότερα από τα δικά τους όπλα. Δεν θα χτυπήσουν ποτέ κάποιον πισώπλατα και δεν θα τραυματίσουν το άλογο του αντιπάλου. Και φυσικά, όσο κυματίζει το Λάβαρο δεν νοείται κανένας ιππότης να εγκαταλείψει τη μάχη.

Βλέποντας πόσο θαρραλέα και τελετουργικά αντιμετωπίζουν την κατάσταση, καταλαβαίνουμε τόσα πολλά για τη νοοτροπία τους. Το να ζήσουν και να πεθάνουν με τιμή, το να είναι αφέντες του εαυτού τους και όχι έρμαια των φόβων τους, το να υπηρετούν τις ιδέες τους περιφρονώντας τον θάνατο, ήταν για τους ιππότες καθημερινότητα.
Συνειδητοποιούμε την παρακαταθήκη που άφησαν με την πολεμική τους κραυγή, που εκφράζει απόλυτα την ανιδιοτελή νοοτροπία τους:

«Non nobis, Domine, non nobis, sed Nomini Tuo da gloriam. Όχι για μένα Κύριε, όχι για μένα, αλλά για τη δόξα Του Ονόματος Σου»...