Σήμερα Είδα.. Την Έλλειψη Αυθεντικότητας...

Παρότι κάτω από άλλους τίτλους ίσως αναφέρθηκα σε διάφορες άλλες ευκαιρίες σ' αυτό το ίδιο ζήτημα, αυτό που είδα σήμερα υπήρξε αποφασιστικό, επειδή ήταν απόλυτο.

Όχι πως έχω ουράνια ή μυστικιστικά οράματα, όχι πως βυθίζομαι σε βαθιές καταστάσεις συγκέντρωσης. Απλώς βγαίνω στο δρόμο... μιλάω με τον κόσμο... ζω την καθημερινή μου ζωή.

Πού φαίνεται αυτή η έλλειψη αυθεντικότητας; Νομίζω ότι, χωρίς να κάνω μεγάλο λάθος, φαίνεται σ' όλα τα πράγματα της ζωής.

Ξεκινώντας απ' το πιο απλό και συγκεκριμένο, από το ίδιο μας το σώμα, σ' όλους μας αρέσει να είμαστε καθαροί και σωστά ντυμένοι, καλά φτιαγμένοι και ευχάριστοι γενικά. Αλλά η μόδα της "διαμαρτυρίας" έχει επιβάλει κάτι άλλο, και είναι δυνατό η καθημερινή υγιεινή να περιορίζεται σήμερα στο να βρομίσουμε λίγο περισσότερο τα ήδη φαγωμένα παντελόνια -αγοριών και κοριτσιών- να ξεμαλλιάζουμε λίγο ακόμα τα μακριά μαλλιά -αγοριών και κοριτσιών- και να μακιγιάρονται προσεχτικά βαθιοί μαύροι κύκλοι του "κοινωνικά ανέντακτου".

Σ' όλους αρέσει να τρώνε και να κοιμούνται στην ώρα τους και στο σωστό μέτρο. Αλλά εξαιρώντας τους αληθινούς πάσχοντες, αυτούς που λίγο ή τίποτε δεν έχουν για να φάνε και αυτούς που θυσιάζουν τις στιγμές ξεκούρασης τους για να συνεχίσουν να δουλεύουν, πρέπει όμως να αντιμετωπίσουμε το φαινόμενο των μη αυθεντικών, εκείνων που τρώνε ένα σάντουιτς στο δρόμο, ενώ με το άλλο χέρι κρατούν μια μπύρα, επειδή αυτό αρμόζει στους "προοδευτικούς" και σ' αυτούς που χάνουν τις ώρες τους τη νύχτα ανάμεσα σε καπνούς και ναρκωτικά, ανάμεσα σε σκάνδαλο και πορνογραφία, ανάμεσα σε κακίες και ηλιθιότητες.

Στο συναισθηματικό επίπεδο, όλος ο κόσμος λαχταρά να αγαπά και να αγαπιέται, στ' αλήθεια, με όλη του την καρδιά. Αλλά σήμερα χρησιμοποιείται κάτι άλλο: σήμερα πρέπει να καυχιέται κανείς ότι είναι "απελευθερωμένος", να θάβει την αγάπη και να ενθρονίζει την ελευθεριότητα, την κυριαρχία του αγνού και κτηνώδους ενστίκτου (και ζητώ συγνώμη από τα κτήνη).

nea acropoli diamanti

Όλος ο κόσμος, μέσα στις δυνατότητές του, επαληθεύει ότι το παγκόσμιο περίπλοκο διαφημιστικό μοντάζ μας υποχρεώνει να ζούμε ένα σωρό ψέματα. Αλλά κανείς δεν τολμά να καταγγείλει αυτά τα ψέματα, κανείς δεν έχει την αυθεντικότητα να υποστηρίξει μια απλή και σαφή αλήθεια, κι ας μη στηρίζεται από τις τόσο διάσημες πλειοψηφίες.

Όλος ο κόσμος θα ήθελε να έχει ένα φίλο, ένα κοντινό πρόσωπο με το οποίο να μπορεί να ανταλλάσσει ιδέες και σχέδια, στο οποίο να εκφράζει τα ειλικρινή συναισθήματά του. Αλλά αυτό δε "φοριέται". Είναι προτιμότερη η μάσκα της ψυχρότητας, της πιο απόλυτης  αδιαφορίας, κι ας νιώθει αυτός που την εκδηλώνει να πεθαίνει μέσα του. Η ευαισθησία -η μη αυθεντική ευαισθησία- κρατιέται για τα "κοινωνικά προβλήματα", σαν να μπορούσε να νιώσει κάτι για την Ανθρωπότητα και τα προβλήματά της αυτός που δεν μπόρεσε να νιώσει πρώτα για τους ανθρώπους που τον περιβάλλουν...

Ρούχα, χειρονομίες, λόγια, βλέμματα και γνώμες... όλα ψεύτικα, όλα μακριά από την πραγματικότητα, όλα τρομερά δύσκολα για να φτάσουμε στον αληθινό άνθρωπο που κρύβεται πίσω από τόσες φάρσες.

Και ακόμα αναρωτιόμαστε: υπάρχει άραγε κάτι αληθινό για να δείξουμε; Είναι άραγε  η έλλειψη αυθεντικότητας καρπός μιας φαντασίωσης ή έλλειψη αυθεντικών αξιών για έκφραση;

Μήπως επειδή ζούμε τόσο πολύ προς τα έξω, επειδή προσποιούμαστε τόσο πολύ, επειδή "αφήσουμε να περάσουν" τα πράγματα, έχει δημιουργηθεί μια αποσύνδεση από τον αυθεντικό άνθρωπο;

Σήμερα είδα, έτσι όπως το αφηγούμαι, ότι είμαστε άρρωστοι, ότι η έλλειψη αυθεντικότητας δεν είναι ένα βραβείο αλλά μια πληγή. Οι πέτρες, τα δέντρα και τα ζώα αναγνωρίζονται επειδή αυτά είναι αυτό που είναι... Γιατί θα έπρεπε ο άνθρωπος να είναι η εξαίρεση και να δείχνει διαφορετικός απ' ό,τι είναι; Γιατί θα έπρεπε ο άνθρωπος να προκαλεί τόσο επικίνδυνους ακρωτηριασμούς στην προσωπικότητά του;

Ας έρθει σ' εμάς λίγη διαύγεια για να δούμε τον εαυτό μας όπως είναι, για να αναγνωρίσουμε τα ελαττώματα μας και τα λάθη μας και για να αρχίσουμε αυθεντικά ένα δρόμο εξέλιξης. Επειδή σήμερα είδα ότι δεν υπάρχει τίποτα αδύνατο, όταν μπορεί κανείς να βλέπει...