ΛΕΜΟΥΡΙΑ

Οπως ο Ατλαντικός Ωκεανός υποθέτουμε με μεγάλη βεβαιότητα ότι ήταν η Ατλάντια ήπειρο έτσι βασική υπόθεση είναι ότι ο Ειρηνικός Ωκεανός αποτελούσε κάποτε μια ήπειρο και τα αναρίθμητα νησιά που βρίσκονται σκορπισμένα σε αυτόν ήταν απλώς οι ψηλότερες κορυφές βουνών που υπήρχαν σε εκείνη την ήπειρο. Ο ινδικός Ωκεανός, αποτελούσε μια ήπειρο όπου άρχιζε από τα νησιά Σούντα (μεταξύ Σουμάτρας και Ιάβας), κάλυπτε τις νότιες ακτές της Ασίας έως τις ανατολικές ακτές της Αφρικής. Αυτήν την αρχαϊκή ήπειρο ο Αγγλος επιστήμονας Σκλέιτερ την ονόμασε Λεμούρια από το είδος των πιθηκοειδών ζώων που την κατοικούσαν. Για την επιστήμη αποτελεί μεγάλης σπουδαιότητας ανακάλυψη γιατί ίσως να αποτελεί ενδιάμεσο κρίκο μεταξύ της ανθρώπινης φυλής και των πιθήκων. Με την βοήθεια της μελέτης των ενδείξεων της πανίδας και της χλωρίδας βρέθηκε ότι το σημερινό αρχιπέλαγος της Μαλαισίας αποτελείται από δυο εντελώς διαφορετικά τμήματα. Το δυτικό τμήμα με τις μεγάλες νήσους Μπόρνεο, Ιάβα και Σουμάτρα συνδεόταν κάποτε μέσω της Μαλαισίας με την ασιατική ήπειρο και πιθανόν με την Λεμουριακή ήπειρο από την άλλη μεριά το ανατολικό τμήμα αποτελούμενο από τα νησιά Νέα Γουινέα, Σολομώντα και άλλα που συνδέονται άμεσα με την Αυστραλία. Τα δυο τμήματα ήταν αρχικά δυο ήπειροι που χωρίζονταν από ένα ισθμό που κατά το μεγαλύτερο μέρος βρίσκονται τώρα βυθισμένα ενώ η θέση τώρα αυτού του ισθμού υπολογίζεται κάπου ανάμεσα στα νησιά του Μπαλί και του Λομπόκ. Μπορούμε να συνοψίσουμε τις επιστημονικές ενδείξεις σε έξι απόψεις.

1.- Τα φυτοφόρα στρώματα των ινδικών οροσειρών από την αρχή της Πέρμιας περιόδου μέχρι το τέλος της Ιουρασσικής περιόδου δείχνουν την αδιάλειπτη συνέχει ξηράς και συνθηκών γλυκού νερού.

2.- Στην αρχή της Πέρμιας περιόδου όπως και στην Μεταπλειόκαινη περίοδο επικράτησε ένα ψυχρό κλίμα και στα δυο ημισφαίρια. Λόγω αυτού του ψύχους η πανίδα και η χλωρίδα διαδόθηκε στην Αφρική, στην Ινδία και στην Αυστραλία

3.- Η Ινδία, η νότιος Αφρική και η Αυστραλία συνδέονταν με μια ινδο-ωκεάνια ήπειρο και παρέμειναν έτσι μέχρι το τέλος της Μειόκαινη περιόδου.

4.- Κύριος ορισμός για την θέση αυτής της ξηράς είναι μια σειρά κοραλλιογενών νησίδων και υφάλων που σήμερα υπάρχουν ανάμεσα στην αραβική θάλασσα και την ανατολική Αφρική.

5.- Εως το τέλος της Νουμμιλιτικής περιόδου καμιά άμεση σύνδεση δεν υπήρχε ανάμεσα στην Ινδία και την δυτική Ασία.

6.- Το νησί της Μαδαγασκάρης με βάση τις ζωολογικές εκτιμήσεις χωρίς να κοιτάξει κανείς την γεωγραφική του θέση δεν θα μπορούσαμε να το ταξινομήσουμε ούτε στην ασιατική ούτε στην αφρικανική ήπειρο γιατί είναι διαφορετικό και από τις δυο ηπείρους . Θα λέγαμε ότι αυτό από μόνο αποτελεί μια ήπειρο που έχει περισσότερες ομοιότητες με την Ινδία παρά με την Αφρική που είναι πιο κοντά.

Κατά τα αρχαϊκά αρχεία ενώ η περίοδος ζωής τη Ατλαντίδας υπολογίζεται στα 4 –5 εκατομμύρια έτη, η διάρκεια ζωής της Λεμουρία δεν μπορεί να υπολογιστεί ούτε κατά προσέγγιση παρά μόνο μια ένδειξη αποτελούν οι γεωλογικές εποχές που έχει θέσει η σύγχρονη επιστήμη. Σύμφωνα με τα αρχεία αυτά φαίνεται ότι ήταν μια ήπειρος που περίζωνε όλη την υφήλιο. Εκτείνονταν από τα νησιά Κ. Βέρντε, λίγα μίλια από την ακτή της Σιέρρα Λεόνε και με νοτιοανατολική κατεύθυνση περνούσε από την Αφρική, την Αυστραλία και από τις ενδιάμεσες θάλασσες φτάνοντας πάνω από τον ειρηνικό μέχρι το ακρωτήριο Χορν και μέρη της Παταγονίας.

Μία ήπειρο με κλειστές θάλασσες, με εξαιρετική στενότητα πορθμών που χώριζαν μεγάλα τμήματα ξηράς. Αξιοσημείωτο είναι το μέρος ή νησί που υπήρχε στο βόρειο δυτικό άκρο αυτής της ηπείρου, στα δυτικά των σημερινών ακτών της Ισπανίας, το οποίο παρέμεινε σε όλη τη διάρκεια ύπαρξης της Λεμουρίας καθώς και μετέπειτα σε όλη τη διάρκεια ύπαρξης της Ατλαντίδας μέχρι που αποτέλεσε το τελευταίο λείψανό της με την τελική καταβύθισή του το 9.564 π.Χ. Οι άνθρωποι της Λεμούριας εποχής έζησαν στην εποχή των ερπετών και των Πευκόνων με τα αμφίβια θηρία και τις γιγάντιες φτέρες να είναι σε πλήρη ανάπτυξη. Το κλίμα ήταν θερμό και υγρό, ευνοώντας την ανάπτυξη αυτών των ερπετών που έφταναν μέχρι τα 12-15 μέτρα. Τα θηλαστικά έρχονται στο προσκήνιο με τους πρώτους εκπροσώπους τους που είναι τα μαμούθ κα τα μαστόδοντα. Ενώ στο φυτικό βασίλειο το πεύκο και ο φοίνικας αρχίζουν να αντικαθιστούν τις γιγαντιαίες φτέρες . Κατά την επιστήμη το ανθρώπινο βασίλειο δεν ήταν δυνατόν να υπάρξει εκείνη την εποχή αλλά κατά την εσωτερική παράδοση υπάρχει ένα υποτυπώδες ανθρώπινο βασίλειο όπου εκπρόσωποι της Λεμούριας ή 3ης φυλής, ειδικά στις πρώτες υποφυλές μπορούν να θεωρηθούν περισσότερο σαν ζώα παρά σαν άνθρωποι.

Τα αρχαϊκά αρχεία μας λένε ότι σε εκείνη την φυλή το ανθρώπινο σώμα υπέστη τις μεγαλύτερες φυσικές αλλαγές ενώ η διαδικασία αναπαραγωγής άλλαξε δυο φορές. Όπως αναφέρεται η πρώτη και η δεύτερη ριζική φυλή ήταν αόρατες στο σημερινό μάτι, επειδή ήταν φτιαγμένες από αστρική ύλη. Από την αιθερική δεύτερη φυλή προήλθε η τρίτη ή Λεμούρια που σαν επίτευγμα εξέλιξης, είχε σταθερό υλικό σώμα όπου τα αέρια τα υγρά και τα στερεά αποτελούσαν τις τρεις κατώτερες υποδιαιρέσεις του φυσικού πεδίου. Τα αέρια και τα υγρά όμως συνέχιζαν να κυριαρχούν. Τα οστά τους ήταν μαλακά σαν των σημερινών μωρών, η σπονδυλική τους στήλη δεν είχε ακόμα σταθεροποιηθεί γι αυτό και δεν μπορούσαν να σταθούν όρθιοι, αλλά σερνόταν. Τα όργανα της όρασης ήταν σε χονδροειδή κατάσταση και υπήρχε ένα τρίτο μάτι στο πίσω μέρος της κεφαλής που είναι γνωστό σαν επίφυση. Κάπου στο τέλος της Λεμούριας περιόδου απέκτησαν κανονική οστέινη δομή, μπορούσαν να σταθούν όρθιοι και τότε τα δυο μάτια έγιναν το κύριο μέσο της όρασης ενώ διατήρησαν το τρίτο μάτι. Γι αυτό είχαν την ιδιότητα να περιπατούν προς τα πίσω το ίδιο καλά όπως και προς τα μπροστά . Σαν περιγραφή ο Λεμούριος άνθρωπος κυρίως προς τις τελευταίες υποφυλές μπορούμε να πούμε ότι το ανάστημά του ήταν 3,65-4,55 μέτρα με δέρμα πολύ σκοτεινό , καστανοκίτρινου χρώματος. Ειχε ένα μακρύ κάτω σαγόνι, τα μάτια του ήταν μικρά διαπεραστικά, και μακριά το ένα από το άλλο για να βλέπουν στα πλάγια εξίσου καλά όπως και προς τα μπρος. Δεν είχε μέτωπο αλλά μια πτυχή σάρκας, το κεφάλι του έγερνε πίσω και πάνω ενώ τα άκρα του ήταν μακρύτερα από τα δικά μας και δεν ευθυγραμμίζονταν τελείως με τους αγκώνες και τα γόνατα. Οι παλάμες και τα πέλματα ήταν υπερμεγέθη ενώ οι φτέρνες του εξείχαν προς τα πίσω με άχαρο τρόπο. Κρατούσε στο χέρι του ένα κοντάρι στο ύψος του σώματός του και στο άλλο του χέρι κρατούσε ένα σκοινί που κατέληγε σε ένα τεράστιο εξημερωμένο σαυροειδές ζώο.

Σε αυτή τη φυλή γίνεται ο διαχωρισμός των φύλων και εκείνοι που δεν είχαν το νοητικό σπινθήρα ζευγάρωσαν με θηλυκά ζώα που γέννησαν μια φυλή παραμορφωμένων κοκκινότριχων τεράτων που ήταν βουβά και περπατούσαν στα τέσσερα. Αυτά τα τέρατα με το πέρασμα των αιώνων έγιναν πιο φυσικά στο μέγεθος και αναπτύχθηκαν σε μια φυλή πιθήκων που είναι γνωστά σαν ανθρωποειδής πίθηκοι και μπερδεύουν τους επιστήμονες που βάση των θεωριών τους νομίζουν ότι βρίσκουν το συνδετικό κρίκο εξέλιξης του ανθρώπινου είδους. Το μέρος όπου πήρε χώρα αυτή η αφύσικη κατάσταση πρέπει να βρισκόταν περίπου στο σημερινό νησί της Μαδαγασκάρης. Οι οικισμοί τους αρχικά ήταν καλύβες από αδούλευτους κορμούς δέντρων ενώ κατά τη διάρκεια της 6ης και 7ης υποφυλής χτίστηκαν οι πρώτες πολιτείες που ήταν κυκλώπειας αρχιτεκτονικής με χαρακτηριστικά απομεινάρια που είναι τα γιγαντιαία αγάλματα του νησιού του Πάσχα που μερικά από αυτά έχουν μήκος 8,2 μέτρα και πλάτος 2,4 μ. Ως εκείνη την εποχή η γεωργία ήταν άγνωστη και η χρήση του πυρός δεν είχε ανακαλυφθεί ενώ η τροφή τους όταν προχωρούσαν σκυφτά ήταν ότι μπορούσαν να βρουν στην επιφάνεια του εδάφους ή κάτω από αυτό. Αργότερα όταν άρχισαν να περπατούν όρθιοι οι καρποί των άγριων δέντρων και τα μούρα ήταν τροφή τους ενώ η κυριότερη τροφή γι αυτούς σε όλη τη διάρκεια ζωής τους ήταν η σάρκα των ζώων και των ερπετών που σκότωναν.

Η ήπειρος της Λεμουρίας χάθηκε από ηφαιστειακή δραστηριότητα, σκεπάστηκε από φλεγόμενες και πυρακτωμένες στάχτες που προήλθαν από αναρίθμητα ηφαίστεια. Οι Λεμούριοι καταδικάστηκαν στο πυρ και στην ασφυξία ενώ η Λεμουρία κατατρωγόταν αργά από τα εσωτερικά πυρά όπου η δράση τους δεν σταμάτησε ποτέ και οι ηφαιστειακές δραστηριότητες ήταν ακατάπαυστες πότε στο ένα μέρος της ηπείρου και πότε στο άλλο.

Στο πέρασμα των εκατομμυρίων ετών, οι ανακατατάξεις ανάμεσα σε ξηρά και θάλασσα δεν έπαψαν ποτέ ενώ ακόμη και τώρα γίνονται χιλιοστό με χιλιοστό, μέτρο με το μέτρο. Τελειώνοντας θα θέλαμε να παραθέσουμε ένα απόσπασμα το χειρόγραφο Τροάνο που γράφτηκε από τους Μάγια του Γιουκατάν πριν 3,5 χιλιάδες χρόνια περίπου:

"Στο έτος έξι Καν, την 11 Μουλούκ του μηνός Ζακ έγιναν τρομεροί σεισμoi που συνέχισαν χωρίς διαλείμματα μέχρι τις 13 Τσουέν.Η χώρα των χωμάτινων λόφων, η χώρα Μου, θυσιάστηκε δυο φορές, ανασηκώθηκε και ξαφνικά εξαφανίστηκε κατά την διάρκεια της νύχτας, ενώ η περιοχή συνεχώς ταρασσόταν από ηφαιστειακές δυνάμεις. Αυτές ανάγκασαν την ξηρά να ανυψωθεί πολλές φορές. Τελικά η επιφάνεια εξαφανίστηκε και δεκάδες χώρες κομματιάστηκαν και διαχωρίστηκαν. Ανίκανοι να αντιμετωπίσουν τη δύναμη αυτών των γήινων αναστατώσεων αυτές βυθίστηκαν μαζί με τα 64.000.000 κατοίκους τους, 8.060 χρόνια πριν από τη συγγραφή αυτού του βιβλίου".