ΑΡΘΡΑ
Μια πλούσια αρθογραφία, σχετικά με τη φιλοσοφία, την ψυχολογία, τον εσωτερισμο, την επιστήμη και άλλα ένδιαφέροντα θέματα.
Υπάρχει ακόμα Γειτονιά;

Στη μεγάλη απρόσωπη πόλη μας, μέσα στα τσιμεντένια κουτιά όπου όλοι ζούμε και κανείς δε γνωρίζει, ούτε θέλει άλλωστε να γνωρίζει, κάποιον, μερικές φορές συμβαίνουν μικρά θαύματα που χρωματίζουν κι ομορφαίνουν την καθημερινότητά μας.

Δε βασίζονται σε μεγάλες αποφάσεις που πρέπει να πάρουμε ύστερα από περίσκεψη ή σε προγραμματισμούς, αντίθετα είναι πράγματα που γίνονται αυθόρμητα και πηγάζουν από την καρδιά.

Σε μια συνηθισμένη πολυκατοικία όπως όλες οι άλλες, καθημερινά συναντάμε στα διάφορα πηγαινέλα μας τους γείτονες ή συγκατοίκους. Είναι οι άνθρωποι που μένουν στα διπλανά από μας διαμερίσματα ή στους άλλους ορόφους. 

Βέβαια η λέξη γείτονας και γειτονιά στις μέρες μας έχει χάσει το νόημά της και δεν υφίσταται, επειδή συνήθως φοβόμαστε τους άγνωστους ανθρώπους και στα γενικότερα πλαίσια του ωχαδερφισμού που μας χαρακτηρίζει, προτιμούμε να τηρούμε τις αποστάσεις και να μην έχουμε πολλά-πολλά με οποιονδήποτε. 

svolou

Έτσι περιχαρακωνόμαστε στο καβούκι και τη μοναξιά μας, ασφαλείς από τους ‘’επικίνδυνους’’ διπλανούς που ίσως απειλήσουν την απομόνωσή μας.

Κάπως έτσι ζούσα κι εγώ για αρκετά χρόνια, ώσπου όταν μετακόμισα στην πολυκατοικία που μένω τώρα, αποφάσισα ότι τα πράγματα θα πρέπει ν’ αλλάξουν για να γίνει κι η δική μου ζωή καλύτερη και πιο χαρούμενη. Άρχισα λοιπόν ν’ αλλάζω πρώτα εγώ, να κάνω μικρά βήματα ανοίγματος για να κερδίσω τους συγκατοίκους μου και να προσπαθήσω να τους μετατρέψω σε γείτονες.

Μη φανταστείτε τίποτα δύσκολο ή θεαματικό! Είπαμε! Πρώτα-πρώτα μικρά αλλά στρατηγικά βήματα.

Ξεκίνησα για αρχή να καλημερίζω (ή να καλησπερίζω αντίστοιχα) όποιον συναντούσα στην είσοδο ή στους ορόφους. Κατόπιν όταν καλούσα το ασανσέρ κι έβλεπα κάποιον να ετοιμάζεται ν’ ανοίξει την πόρτα τής εισόδου, περίμενα κρατώντας την πόρτα ανοιχτή κι αν αυτός ο κάποιος ήταν φορτωμένος με σακούλες ή καρότσι, τότε βοηθούσα.

Επίσης φρόντιζα με όποιον ανέβαινα πάνω να έχω μια μικρή ευγενική κουβεντούλα του τύπου: ‘’ωραίος καιρός σήμερα, μένετε πολύ καιρό εδώ; ‘’ κ.λ.π. Όλα αυτά τα έκανα για να αισθάνομαι κυρίως εγώ καλύτερα και να δώσω ένα σύνθημα πλησιάσματος. Η ανταπόκριση όμως που βρήκα απ’ τον κόσμο με κατέπληξε κι ένιωσα δικαιωμένη, όταν λίγο καιρό αργότερα όλοι χαιρετούσαν και βοηθούσαν όλους.

Μάλιστα μ’ αυτόν τον τρόπο μερικοί γνωρίστηκαν μεταξύ τους κι άρχισαν να προσκαλούν ο ένας τον άλλον  και φυσικά κι εμένα μαζί που με αυτό τον τρόπο, απέκτησα καινούριους φίλους που μάλιστα μένουν δίπλα μου.

Τώρα πια αν κάποιος κλειστεί στο ασανσέρ ή αν κάποιο απλωμένο ρούχο πέσει στο κάτω μπαλκόνι ή αν χρειαστεί κανείς ν’ αφήσει τα παιδιά ή τη γάτα του για λίγο ή πιο απλά αν χρειαστεί οτιδήποτε, ξέρει ότι πολύ κοντά του υπάρχουν οι γείτονες που θα φροντίσουν γι’ αυτόν και δε θα είναι πια μόνος του. Επειδή τελικά αυτό δε σημαίνει γειτονιά;