Αυτό δεν είναι, όπως θα νόμιζε κανείς, ένα παραμύθι για παιδιά.

Είναι ένα παραμύθι για μεγάλους... και ίσως μια αλήθεια για μικρούς.

Την ιστορία αυτή μου την είπε όταν ήμουν μικρός ένα αστέρι! Ένα αστέρι λαμπερό, που βρισκόταν μακριά στον ουρανό.

Ήταν μια νύχτα που με ονειροπόλα μάτια κοιτούσα ψηλά τ' αστέρια. Μοναχός μου, σιωπηλός, με δέος κοιτούσα. Μόνο μες τη σιωπή τις αστροφώτιστες νύχτες λέγονται τέτοιες ιστορίες... γιατί πρέπει να τις ακούει κανείς και μέσα του.

Αυτή είναι η ιστορία ενός μικρού πλανήτη, χαμένου στον απέραντο και σκοτεινό ωκεανό του διαστήματος, που θέλοντας να γίνει ήλιος, όφειλε πρώτα να εκπληρώσει μια σπουδαία αποστολή: έπρεπε να βοηθήσει έναν μακρινό και αμαθή κόσμο να καταλάβει το βαθύ μυστήριο του Σύμπαντος. Και αυτός ο κόσμος ήταν ο πλανήτης μας Γη, που ήταν βυθισμένος στα σκοτάδια της άγνοιας και του εγωισμού. Ας αρχίσουμε λοιπόν...

Εδώ και πολύ καιρό, όταν το πρόσωπο της Γης είχε μια όψη εντελώς διαφορετική από τη σημερινή, γιατί η θάλασσα κάλυπτε ό,τι σήμερα είναι στεριά και η ξηρά αναδυόταν εκεί απ' όπου τώρα βλέπουμε μονάχα ωκεανό, υπήρχε στον ουρανό ένας πολύ μικρός πλανήτης, που ζούσε μοναχός του στις απέραντες περιοχές του διαστήματος τις οποίες εποπτεύει το άστρο Σείριος. Δεν είχε φίλους, ούτε οικογένεια, γιατί είχε απομακρυνθεί τόσο από τις τροχιές των συντρόφων του, που τώρα πλέον σχεδόν δεν τον έβλεπαν.

Αυτός ο πλανήτης ήταν ένα "μαθητευόμενο αστέρι" και δεν του άρεσε η μονότονη περιφορά των αδελφών του γύρω από τον Κεντρικό Ήλιο, ούτε το να εξαρτιέται από την ενέργειά του, από τις ηλιαχτίδες και τη θερμότητά του. Αυτός ήθελε να είναι ελεύθερος... ήθελε να είναι ελεύθερος... ήθελε να είναι ένας Ήλιος. Και γι' αυτόν το λόγο τα αδέλφια του, βλέποντας την υπεροψία του και τη δίψα του (ακατανόητη γι' αυτά) απελευθέρωσης, τον είχαν απομονώσει σιγά σιγά, εγκαταλείποντάς τον και απομακρυνόμενοι σταδιακά από αυτόν, ώσπου τον άφησαν στα όρια του αστρικού συμπλέγματος. Όμως ο μικρός πλανήτης σκεπτόταν (γιατί και οι πλανήτες σκέπτονται, όπως ισχυρίζονταν χιλιάδες χρόνια πριν οι ιερείς και φιλόσοφοι της Αιγύπτου, της Μεσοποταμίας, της Ελλάδας, του Μεξικού κ.λ.π.), ότι η ευκαιρία δεν θα αργούσε να έρθει, γιατί ήδη είχε μάθει σχεδόν όλα τα απαραίτητα για να γίνει ένας Ήλιος.

Αυτά διαλογιζόταν ενώ διέσχιζε τα κρύα υπερκόσμια διαστήματα, στους μεγάλους τροχιακούς του περιπάτους. Πίστευε ότι είχε πλέον ξεπεράσει όλες τις δοκιμασίες που του επέβαλαν οι Γαλαξιακοί Δάσκαλοί του, με τους οποίους είχε επαφή, χάρη στην ειδική του θέση: απομακρυσμένος από τον Ήλιο Σείριο και επομένως κοντά στα όρια του Συστήματος όπου ανήκε. Όλα αυτά του επέτρεπαν να βρίσκεται στις καλύτερες συνθήκες για να μπορεί να δέχεται τις επιρροές από το εξωτερικό διάστημα, από το "υπερπέραν" του. Οι διδασκαλίες που αυτός είχε λάβει όλον αυτόν τον καιρό, έφταναν μέσα από μία δυνατή ακτίνα φωτός που τον έλουζε ολότελα, φωτίζοντάς τον και εσωτερικά. Ποτέ δεν έμαθε από που προερχόταν, αλλά διαισθάνθηκε ότι ήταν η γέφυρα που μυστηριωδώς τον συνέδεε με τους μακρινούς του Δασκάλους. Και σε αυτές τις ακτινοβολίες ήταν το Μήνυμα.

Και μια μέρα, ήταν πια έτοιμος... Ήρθε η μεγάλη στιγμή. Όπως συνήθως, η ακτίνα με το ζωηρότατο και εκθαμβωτικό φως τον φώτισε ολόκληρο. Τότε ετοιμάστηκε να δεχθεί τη διδασκαλία, την οποία καθώς διδασκόταν, την εφάρμοζε πιστά σ' όλη τη διάρκεια της "εξορίας" του. Όμως αυτή τη φορά... το Μήνυμα ήταν διαφορετικό: ήταν το τελευταίο Μήνυμα. Με φτωχά ανθρώπινα λόγια θα προσπαθήσω να το μεταφράσω. Έλεγε νομίζω κάτι τέτοιο: "Προς τον μοναχικό Αδελφό: Ήρθε η ώρα να ξεκινήσεις. Είσαι πλέον έτοιμος για τη Μοίρα σου και αν νικήσεις θα μπορέσεις να γίνεις ένας πολύ λαμπερός ήλιος. Αλλά πριν, θα πρέπει να εκτελέσεις την πιο δύσκολη δοκιμασία σου, την τελευταία.

Η αποστολή σου θα είναι να βοηθήσεις έναν κόσμο που είναι λιγότερο εξελιγμένος από σένα και να του μεταβιβάσεις το Δίδαγμα της Ζωής και της Συνειδητότητας, που Εμείς μάθαμε σ' εσένα. Θα ξεκινήσεις αμέσως προς τον πλανήτη που τον λένε Γη, όπου κατοικούν κάποια όντα, οι άνθρωποι, που χρειάζονται τη Φωτιά σου για να σκίσουν τα πέπλα με τα οποία η άγνοια σκεπάζει τις ναρκωμένες διάνοιές τους. Ο πατέρας σου ο Ήλιος Σείριος, σου επιτρέπει να φύγεις. Αυτός σε ξέρει πολύ καλά και παρακολούθησε άγρυπνα την όλη πορεία σου. Χωρίς τη βοήθειά Του, Εμείς δεν θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει τίποτε... Οφείλεις να Του είσαι ευγνώμων, γιατί σε διάλεξε σαν αγγελιοφόρο Του, και στο Όνομά Του θα εκπληρώσεις το Έργο σου. Σου δίνει τη ευχή Του, μαζί με τη δική Μας".

Όταν ο μικρός πλανήτης αντιλήφθηκε ολόκληρο το μήνυμα, ένιωσε ένα ρίγος να ανατρέχει όλο του το στρογγυλό σώμα. Χαιρόταν γιατί επιτέλους η Μοίρα, του είχε ανοιχτεί μπροστά του, γενναιόδωρη. Και όμως ένιωθε θλιμμένος... και λίγο ταπεινωμένος. Ήταν ένα σκληρό χτύπημα γι' αυτόν, για την υπερηφάνειά του, το γεγονός ότι έπρεπε να κατέβει προς έναν κατώτερο κόσμο, χαμένο στο διάστημα, αγνοημένο και αμαθή, μέσα στα εκατομμύρια άστρα που κατοικούν σε αυτήν τη χιονένια ζώνη που λέγεται Γαλαξίας. Τώρα που έφτανε σχεδόν στο στόχο του, αυτός, αυτός που ήθελε να είναι ένας Ήλιος, έπρεπε να μάθει να περπατάει σ' έναν άθλιο πλανήτη που δεν ήξερε τίποτα. Και σκέφτηκε ότι η τιμή της νίκης του ήταν υπερβολικά υψηλή... υπερβολικά οδυνηρή, αλλά άξιζε τον κόπο να προσπαθήσει. Κατάλαβε ότι, αν πράγματι ήθελε να γίνει ένας Ήλιος, θα έπρεπε να κάνει την τροφό για έναν κόσμο ακόμα παιδικό, έτσι όπως πολύ παλιότερα ο Πατέρας και οι Δάσκαλοί του είχαν κάνει μ' αυτόν. Ήταν δίκαιο ο κύκλος της Δικαιοσύνης να επαναληφθεί τώρα σ' αυτόν.
Ήταν ώρα να ξεκινήσει... Μέσα στο σκοτεινό αστρικό διάστημα, το άστρο Σείριος έλαμπε σαν το ορθάνοιχτο μάτι ενός απέραντου "τσοπανόσκυλου". Του μικρού πλανήτη, του φάνηκε ότι ο Πατέρας του τον ευλογούσε, ενώ ένιωθε πως σιγά σιγά αποδυναμωνόταν η βαρυτική δύναμη που τον κρατούσε αλυσοδεμένο στην τροχιά του. Τέλος, με μεγάλη προσπάθεια, κατάφερε να ξεφύγει από τη δεινή έλξη και άρχισε το ιλιγγιώδες ταξίδι του προς τη Γη μέσα από το παγωμένο σκοτάδι του διαστήματος.

Επί πολύ καιρό διέσχιζε γαλαξιακές περιοχές με πλήθος από κατοικημένους κόσμους και εκστασιαζόταν κοιτάζοντας τους όμορφους σπειροειδείς στροβίλους με τα λαμπερά χρώματα και τα αιθέρια νεφελώματα από κοσμική σκόνη, μέχρι που έπαψε να σκέφτεται και έχασε την αντίληψη του χώρου και του χρόνου.

Ξαφνικά αισθάνθηκε πως από το σώμα του, πυρακτωμένο από την τριβή που με τον αιθέρα παρήγαγε η απίστευτη ταχύτητα φυγής τους, έβγαιναν δύο φλεγόμενες στήλες που έμοιαζαν με τα φτερά ενός γιγαντιαίου πουλιού Φωτιάς, ή με την φωτοβόλα κόμη ενός αρχαγγέλου. Τώρα ήταν ένας κομήτης, ένας οδοιπόρος του διαστήματος.

Επιτέλους διέκρινε μπροστά του ένα μικρό ηλιακό σύστημα, του οποίου ο τέταρτος πλανήτης ήταν ο στόχος της αποστολής του: η Γη.

Ποτέ δεν έμαθε πόσο καιρό είχε διαρκέσει το διαστημικό του ταξίδι, ούτε την απόσταση που ανέτρεξε, αλλά αυτά δεν είχαν πια σημασία γι' αυτόν. Το φανταστικό ταξίδι είχε τελειώσει και τώρα έπρεπε να αρχίσει την εργασία του. Τότε ήταν που μία ακτίνα φωτός, που αυτός την ήξερε πολύ καλά, τον περιέλουσε ξανά. Δεν μπορούσε να καταλάβει από που ερχόταν, αν και γρήγορα αντιλήφθηκε ότι επρόκειτο να λάβει νέες εντολές, ίσως προερχόμενες από μία άγνωστη για αυτόν διάσταση. Όμως αυτή τη φορά, το φωτεινό μήνυμα συνοδευόταν από ήχους, ίσως εξαιτίας της δονητικής επιβράδυνσης που επικρατούσε σ' εκείνες τις ζώνες. Το νέο μήνυμα έλεγε περίπου:

"Μικρέ Αδελφέ, καλώς όρισες στο νέο σου χώρο. Ακόμη δεν μπορείς να αρχίσεις το έργο που έχεις αναλάβει, γιατί οι κραδασμικές ενέργειες και η δύναμή σου είναι πολύ ισχυρές για αυτό το Σύστημα και θα μπορούσαν να κάψουν και να καταστρέψουν όλα αυτά τα οποία πλησιάζεις. Οι κόσμοι αυτοί δονούνται υπερβολικά αργά για σένα και μία άμεση επαφή μαζί τους θα μπορούσε να αποβεί μοιραία γι' αυτούς. Επομένως, θα πρέπει να σταθμεύσεις στον τρίτο πλανήτη του Συστήματος, που τον ονομάζουν Αφροδίτη, όπου θα παραμείνεις ένα ορισμένο χρονικό διάστημα, ενώ ξεκουράζεσαι, για να επιβραδύνεις τις υπερβολικά ταχείες και υψηλές δονήσεις σου. Αναγκαστικά θα πρέπει να κατέβεις σε πιο υλικά επίπεδα για να μπορέσεις να ενεργείς πάνω στην Γη. Αν δεν προσπαθήσεις να μοιάζεις λίγο με το επίπεδό της, ποτέ δεν θα μπορέσεις να επικοινωνήσεις μαζί της.

Βλέπεις ότι τώρα θα είσαι τόσο δυνατά αλυσοδεμένος, όπως παλιότερα... και περισσότερο "ταπεινωμένος". Όμως η ευεργετική επαφή που θα ασκείς πάνω σ' αυτόν τον κατώτερο κόσμο, αν και ίσως αυτός δεν θα ξέρει να την εκτιμήσει ανάλογα, θα είναι η Μεγάλη Αυτοθυσία που θα ορίσει την επιτυχία και τη νίκη σου.

Θα μάθεις ότι μεγαλύτερη από τη δέσμευση εκείνου που διδάσκεται είναι εκείνου που διδάσκει. Ο πλανήτης Αφροδίτη ο μεγαλύτερος αδελφός της Γης, συνεργάζεται και αυτός στο Συμπαντικό Σχέδιό μας και θα σε υποδεχθεί καλά. Αυτός είναι ο αναγκαστικός σου σταθμός πριν φτάσεις στην Γη".

Ο μικρός πλανήτης ένιωθε λίγο συγχυσμένος, αλλά ήταν συνηθισμένος να υπακούει... και άρχισε να κατευθύνει τα βήματα της τροχιάς του προς την Αφροδίτη.

Τότε κατάλαβε ότι ακόμα δεν ήταν ελεύθερος, αλλά επίσης κατάλαβε ότι η μεγαλύτερη ελευθερία είναι να διαλέξουμε σωστά την Μοίρα που θα μας δεσμεύσει. Όταν είναι πλέον κανείς στον δρόμο που διάλεξε, δεν μένει παρά να συνεχίσει σ' αυτόν και να φτάσει στο τέλος της ευθύνης που προηγουμένως επέλεξε ελεύθερα. Κατάλαβε ότι η ελευθερία είναι η δυνατότητα που επιτρέπει να διαλέγει κανείς τον καλύτερο τρόπο να υπηρετεί την Θεότητα, έστω και αν μεταλλάσσεται σ' ένα αστέρι.

Όταν ο μικρός πλανήτης μπήκε στο νέο του ηλιακό σύστημα, αντιλήφθηκε ότι είχε χάσει σχεδόν τελείως όλη του την υλική υπόσταση. Τώρα ήταν ένα αόρατο κέντρο δύναμης, άυλο σε σχέση με τις φυσικές δομές των νέων συντρόφων του. Και επίσης κατάλαβε ότι δεν ήταν πια ένας πλανήτης σαν τους άλλους, αλλά ένα είδος πύρινης σφαίρας της οποίας οι ενέργειες δονούνταν με τόση ταχύτητα, που θα μπορούσαν να κάψουν και να διασπάσουν κάθε φυσικό αντικείμενο που θα τις άγγιζε ή θα τις πλησίαζε.

Φοβόταν... φοβόταν πολύ μήπως σπείρει την καταστροφή σε έναν κόσμο που αγαπούσε και που ήθελε μόνο να τον βοηθήσει. Έβλεπε τον εαυτό του σαν έναν κίνδυνο της Ζωής.

Οι άνθρωποι ήταν καταδικασμένοι να πεθάνουν. Η κατοικία τους ήταν σκοτεινές τρώγλες, κρυμμένες στα βουνά και στα δάση και η μόνη τους φιλοδοξία ήταν να εξασφαλίσουν επαρκή τροφή για να εξακολουθούν να ζουν. Για αυτούς ο θάνατος και η ζωή δεν είχαν σχεδόν νόημα. Οι μόνοι τους φίλοι ήταν τα αγρίμια της ζούγκλας. Χωρίς άγχος, χωρίς στενοχώριες... αλλά και χωρίς δίψα και ανάγκη για Γνώση, οι άνθρωποι εκείνοι ήταν ευτυχισμένοι στην πρωτόγονη αμάθεια, αλλά συνέχισε να ταξιδεύει, ώσπου έφτασε στην Αφροδίτη.

Όταν έφτασε στο ενεργειακό πεδίο του πλανήτη, αισθάνθηκε ότι οι δυνάμεις του εξαντλούνταν σιγά σιγά και η κούραση του ιλιγγιώδους ταξιδιού τον κατέβαλε. Σταμάτησε την πορεία του και αναπαύθηκε δίπλα στον πορτοκαλόχρωμο πλανήτη. Έτσι έμεινε πολύν καιρό, αποκοιμισμένος, σε έναν ύπνο χωρίς όνειρα, ενώ η Αφροδίτη ενεργούσε πάνω του, όπως της είχαν ορίσει οι Γαλαξιακοί Διδάσκαλοι πριν εμφανιστεί στο σύστημα εκείνος ο παράξενος επισκέπτης.

Κατά τη διάρκεια αυτού του χρονικού διαστήματος, η Αφροδίτη αισθάνθηκε ότι τη σφαίρα του υλικού της σώματος διέτρεχαν πολύ ισχυρές ωθήσεις ενέργειας, που περιοδικά την έκαναν να λάμπει εξαιρετικά μέσα στο σκοτάδι του διαπλανητικού διαστήματος. Ήταν σαν τους φωτεινούς παλμούς μιας καρδιάς που ξεχείλιζε ζωή. Έτσι επιβράδυνε τις δονήσεις εκείνου του πλανήτη που στάλθηκε από τον μακρινό Σείριο, ενώ ταυτόχρονα η ίδια η Αφροδίτη φορτιζόταν με δύναμη, σαν να ήταν ένα είδος πελώριας ηλεκτρικής μπαταρίας. Το συγκρότημα δημιουργούσε μια θαυμάσια όσμωση. Και ο πλανήτης μέσα στο νυχτερινό χώρο του ουρανού, έλαμπε σαν ένα γιγαντιαίο αιθέριο διαμάντι, με δικό του φως.

Τέλος, ο κουρασμένος ταξιδιώτης ξύπνησε από τον λήθαργό του... και ένιωσε ανάλαφρος, ανανεωμένος. Η δύναμή του ήταν τώρα λιγότερο βαριά και η φωτιά του λιγότερο ζεστή. Τότε, σίγουρος πια ότι μπορούσε να αναλάβει τη μυστικιστική του αποστολή με επιτυχία, αποχαιρέτησε την Αφροδίτη και κατευθύνθηκε προς την πράσινη Γη.

Όπως είπα στην αρχή, όλα αυτά συνέβησαν πριν πολύ καιρό, όταν η γεωλογική κατάσταση της Γης ήταν πολύ διαφορετική από τη σημερινή. Υπήρχαν πάνω στην επιφάνειά της πελώρια φυτά και ζώα που σήμερα έχουν πλέον εξαφανιστεί και που η ανάμνησή τους κείτεται σκονισμένη στα παλαιοντολογικά μουσεία. Σχηματίζονταν τότε μεταλλικά ορυχεία και φλέβες πολύτιμων πετραδιών κάτω από το φως άστρων που σήμερα ίσως δεν υπάρχουν πια. Και υπήρχαν άνθρωποι. Άνθρωποι επίσης πελώριοι όπως τα άλλα όντα, τραχείς και αμαθείς, που το μοναδικό τους εργαλείο ήταν ένα χοντροκομμένο ρόπαλο ή μια πέτρα στο χέρι. Δεν είχαν πόλεις, αγνοούσαν τον λόγο... και δεν καταλάβαιναν το Ανώτατο Μυστήριό τους, δεν ποθούσαν να καταλάβουν το Μυστήριο γιατί δεν είχαν τον τρόπο, το όργανο, για να το κάνουν δηλ. μια πνευματική διάνοια.
Και ο μικρός μας πλανήτης τους κοιτούσε. Στο βλέμμα του δεν υπήρχαν πια εκείνα τα συναισθήματα που είχε στην αρχή, όταν άρχισε το ταξίδι του. Τώρα τα αόρατα μάτια του ξεχείλιζαν ένα βαθύ συναίσθημα αγάπης. Δύο χοντρά δάκρυα κύλησαν, καθώς αντίκριζε εκείνη την ανθρωπότητα, τη γεμάτη αθλιότητα και άγνοια. Ο πλανήτης έκλαιγε από πόνο και συμπόνια.

Τότε ένιωσε ότι ποτέ πια δεν θα τους εγκατέλειπε. Και αυτή η έντονη αγάπη προς τους ανθρώπους προκάλεσε το θαύμα, εκείνο που οι Δάσκαλοι περίμεναν τόσο καιρό από τον μικρό πλανήτη. Η πύρινη καρδιά του, φλεγόμενη ακόμα περισσότερο από αγάπη, εξερράγη σε χίλια κομμάτια πάνω στη γη, πάνω στα κεφάλια των ανθρώπων, εκτυφλώνοντας για μια στιγμή όλα τα πλάσματα.

Όταν οι άνθρωποι κοίταξαν προς τα πάνω, περίεργοι και κατάπληκτοι από την παράξενη εκθαμβωτική λάμψη, είδαν πως από το νυχτερινό έναστρο ουρανό, δεκάδες χιλιάδες μικροί σπινθήρες φωτιάς έπεφταν πάνω τους. Ξαφνικά, σε μια στιγμή, μερικοί ένιωσαν ότι αυτές οι μυστηριώδεις σπίθες φωτιάς εισέρχονταν στο μυαλό τους προξενώντας τους μια παράξενη αίσθηση ζέστης, σχεδόν καυτής.

Ο πόνος έγινε τόσο έντονος, ανυπόφορος, που χωρίς να μπορέσουν να αντέξουν άλλο, έπεσαν στο χώμα λιπόθυμοι... Όταν ξύπνησαν, αντιλήφθηκαν ότι είχε περάσει πολύς χρόνος. Αλλά ποτέ δεν κατάφεραν να μάθουν πόσο ακριβώς χρόνο, βρίσκονταν σε εκείνη την... σχεδόν ονειρικής ασυνειδησίας, κατάσταση. Όμως το βλέμμα τους ήταν διαφορετικό. Ήταν ένα βλέμμα φωτιάς, ήταν διαμαντένια μάτια εκείνα που κοιτούσαν περίεργα τον κόσμο γύρω. Τώρα τον έβλεπαν διαφορετικά... και οι άνθρωποι θαύμασαν τη φύση, τα άστρα, και τον ίδιο τον εαυτό τους.

Από εκείνη τη στιγμή άρχισαν να ξυπνούν, για πρώτη φορά, τα αιώνια ερωτήματα που ακόμα και σήμερα μας αναστατώνουν και μας φαίνεται ότι κρύβουν βαθειά τη μυστηριώδη απάντησή τους: - Ποίοι είμαστε; - Από πού ερχόμαστε; - Προς τα πού πηγαίνουμε; Και αυτοί επίσης τώρα αισθάνθηκαν μιαν απέραντη αγάπη για τη ζωή, το σύμπαν, τα πλάσματα όλα και κατάλαβαν ότι μέσα τους έκαιγε μια Μαγική Φωτιά, που η προέλευσή της ήταν υπερκόσμια, ουράνια.

Είναι η Εσωτερική Φωτιά που κάθε άνθρωπος φέρνει μέσα στην καρδιά του και τον προσκαλεί να σηκώσει το κεφάλι του προς τα πάνω, όπου κατοικούν τ' άστρα, προς την αληθινή πατρίδα του, γιατί η μοίρα του είναι να γίνει σαν κι αυτά.

Ο μικρός πλανήτης ήταν πολύ χαρούμενος. Φαινομενικά είχε πάψει να υπάρχει, να ζει, αλλά πραγματικά τώρα ήταν που υπήρχε πιο έντονα, γιατί ζούσε στην καρδιά του κάθε ανθρώπου. Ήταν πολύ κοντά με τους νέους φίλους του... μέσα στην ψυχή τους, μέσα στο είναι τους. Από κει μέσα θα μπορούσε καλύτερα να τους βοηθήσει, να τους διδάξει, να τους δείξει το δρόμο προς τον Ήλιο, προς τον Πατέρα του.

Πέρασαν χιλιετηρίδες και εκείνη η πνευματική Φωτιά, σπέρνοντας τη μαγική πνοή της σε νέους ανθρώπους, δημιούργησε Ιερά, Αυτοκρατορίες, Σοφία, Αρχαίους Πολιτισμούς, που οι καρποί τους ακόμα διαρκούν στους καιρούς μας, μονομαχώντας με την αιωνιότητα, όπως οι πυραμίδες της Αρχαίας Αιγύπτου. Η Ανθρωπότητα άρχισε να γράφεται με κεφαλαία, ανεβαίνοντας από την ανηφορική και ακανθώδη ατραπό της εξέλιξης.

Πολλές υπήρξαν οι αποτυχίες, αλλά πολλές και οι επιτυχίες που κατόρθωσαν εκείνοι οι άνθρωποι, που κρατούσαν μέσα τους τη μαγική φωτιά που κάποτε τους ενστάλαξε ένας μικρός πλανήτης, προερχόμενος από πολύ μακριά από τα διαστήματα που κυβερνάει το άστρο Σείριος, και που ήταν τόσο γεμάτος αγάπη και αυταπάρνηση που έσπασε σε χιλιάδες κομμάτια για να κατοικήσει μέσα στον κάθε άνθρωπο. Απαρνήθηκε τον εαυτό του, τον Ήλιο του, αλλά απέκτησε χιλιάδες φίλους, χιλιάδες ιδεαλιστές. Και ο καθένας από αυτούς τους χιλιάδες ιδεαλιστές που κρατούν ένα κομματάκι από τον μοναχικό μικρό πλανήτη, αποτελεί με τη σειρά του την ελπίδα του πλανήτη, να μπορέσει να φτάσει να γίνει ένας Ήλιος.

Ίσως είναι αυτή η Μοίρα μας, η δική μου, η δική σου, που μπορούμε να φανταστούμε ή να καταλάβουμε αυτό το παραμυθάκι, αυτή την αλήθεια.

Ο αναγνώστης ίσως αναρωτιέται ποια θα είναι τελικά η μοίρα του καλοκάγαθου πλανήτη.

Λοιπόν εγώ δεν το ξέρω. Μονάχα ξέρω ότι κάποια μέρα θα γίνει αυτό που φαντάστηκε, θα γίνει ένα λαμπερό αστέρι στον ουρανό, αλλά δεν γνωρίζω ούτε μέρα ούτε ώρα και ούτε αν πράγματι θα το κατορθώσει τελικά.

Όταν άκουσα από τα άστρα αυτή τη μικρή ιστοριούλα που δεν έχει τέλος, άκουσα επίσης ότι στ' αλήθεια η μοίρα εκείνου του πλανήτη που ήθελε να γίνει αστέρι εξαρτάται από μας.

Ναι! Εξαρτάται από τους ανθρώπους που τον κρατάμε μέσα μας, το να καταφέρουμε να εκσφενδονίσουμε ξανά στα ύψη αυτή την πνευματική Φωτιά που κάποτε, εκατομμύρια χρόνια πριν, μας δόθηκε χωρίς να την αξίζουμε. Και απ' ό,τι μπορώ να καταλάβω, η σημερινή μας ανθρωπότητα κάνει ελάχιστη προσπάθεια.

Ίσως τα χιλιάδες κομμάτια του μικρού πλανήτη, σκορπισμένα μέσα στους ανθρώπους, κλαίνε ξανά τις νύχτες μπροστά στην τόση αθλιότητα, υλισμό και άγνοια του κόσμου.

Και τώρα νιώθω ότι ραγίζει η καρδιά μου και ο μικρός πλανήτης κλαίει μέσα του.