Στην παγκόσμια μυθολογία συναντάμε διάφορους μύθους αρχαίων πολιτισμών που αναφέρουν την ύπαρξη ενός αρχαιότατου πολιτισμού από τον οποίο, κατά κάποιο τρόπο, προήλθαν και παράλληλα αναφέρονται σε έναν κατακλυσμό παγκόσμιας κλίμακας.

Οι Εσωτερικές διδασκαλίες διηγούνται μια καταστροφή που επηρέασε όλη τη Γη, κατάστρεψε την ήπειρο-μητέρα (Ατλαντίδα) και ύστερα από αυτό ο κάθε πολιτισμός άρχισε να αναπτύσσεται με δικά του χαρακτηριστικά, σχεδόν από το μηδέν, διατηρώντας όμως χιλιόχρονες παραδόσεις για τους προγόνους και τους παλιούς θεούς-βασιλιάδες.

Στην εβραϊκή ιστορία αναφέρεται ο κατακλυσμός του Νώε και από την ίδια τη διάρκειά του καταλαβαίνουμε ότι δεν πρόκειται για τον καταποντισμό της Ποσειδωνίας, ο οποίος ήταν σχετικά σύντομος, αλλά για μια παλαιότερη καταστροφή. Συναντάμε κι εδώ τα ίδια σταθερά, μυθικά στοιχεία που βρίσκουμε και στις διηγήσεις άλλων πολιτισμών: την αναγκαιότητα της κατασκευής μιας κιβωτού, μέσα στην οποία θα μπει η οικογένεια, τα ζώα σε ζευγάρια και τα φυτά, που μετά από την καταστροφή θα βγουν, για να δημιουργήσουν ένα νέο κόσμο και μια νέα ανθρωπότητα.

Τον ίδιο ακριβώς μύθο βρίσκουμε στα αρχαία σουμεριακά κείμενα, στο Έπος του Γκιλγκαμές. Εκεί αναφέρεται ο σοφός Ουτναπιστίμ, ο οποίος ειδοποιήθηκε από τους θεούς ότι θα καταστραφεί η ανθρωπότητα λόγω του εγωισμού και της κακίας των ανθρώπων. Κατασκεύασε λοιπόν μια κιβωτό και έβαλε μέσα ένα ζευγάρι από κάθε είδος ζώων. Μετά από σαράντα ημέρες κατάφερε να βγει σε στεριά και εκεί ίδρυσε ένα νέο πολιτισμό.

Στην Ελλάδα, στο μύθο του Δευκαλίωνα και της Πύρρας, συμβαίνει το ίδιο. Μετά από ειδοποίηση των θεών σώθηκαν από τον κατακλυσμό και δημιούργησαν μια νέα ανθρωπότητα, με ανθρώπους που γεννήθηκαν από τις πέτρες ("λας"), που ο Δευκαλίωνας και η γυναίκα του πετούσαν πίσω από την πλάτη τους. Από εκεί προέρχεται η λέξη λαός, δηλαδή άνθρωποι-λίθοι.

Άλλος παρόμοιος μύθος υπάρχει στον πολιτισμό των Αζτέκων. Αναφέρεται σε ένα θεό-ήρωα, τον Κόξ-Κόξ ή Κετζαλκοάτλ-Ξολότλ, ο οποίος μπόρεσε να γλυτώσει από τη μεγάλη καταστροφή κατασκευάζοντας μια κιβωτό.

Οι αρχαίοι λαοί του Μεξικού μιλούσαν για τον Κουκουλχάν, τον "Πατέρα των ανθρώπων", που σώθηκε κι αυτός από τον κατακλυσμό και μετά ίδρυσε τους μεξικάνικους πολιτισμούς των Μάγια, Τολτέκα και Κιτσέ.

Ακόμα στον πολιτισμό των Τσίβτσα, στην Κολομβία, αναφέρεται ότι ο θεός Μποστίκα, που ήρθε στην χώρα τους από τη γη της Ανατολής, την Αζτλάν και τους δίδαξε τα γράμματα, τις επιστήμες και τις τέχνες, έφτιαξε πριν φύγει μια κιβωτό, για να μπορούν να σωθούν οι άνθρωποι και τα ζώα σε περίπτωση καταστροφής. 

Στο Ζεντ-Αβέστα, το ιερό κείμενο των Περσών, υπάρχει η διήγηση για τον θεό Αχούρα-Μάζντα, τον θεό του Ζωροάστρη, ο οποίος διατάζει τον Γίμα, τον άρχοντα της χώρας να κρυφτεί σε μια σπηλιά με την οικογένειά του παίρνοντας μαζί του διάφορα ζώα και φυτά κι εκεί να περιμένει να τελειώσει ο κατακλυσμός. Όταν κατέβουν τα νερά, να βγει και να δημιουργήσει ένα νέο πολιτισμό.

Στην Αυστραλία υπάρχει ένας σχετικός μύθος, που μιλάει για κάποιον Καράν, άρχοντα της φυλής, ο οποίος έδωσε φτερά στον Ουαάρι και την Ουείρη, «…όταν τα νερά εισέβαλαν στα μπράτσα της θάλασσας». Αναφέρει: «…όταν η θάλασσα ανέβηκε και κάλυψε ολόκληρη τη χώρα, τα βουνά, τα δέντρα, τα πάντα, τότε ο Καράν πέταξε με τα φτερά του».

Στη Μαχαμπάρατα των Ινδών ο Μανού ειδοποιημένος από το θεό Βισνού, κατασκεύασε μια κιβωτό, για να σωθεί από τον κατακλυσμό. Έβαλε μέσα σπόρους φυτών, ζώα και τους επτά σοφούς «Ρίσις» και έπλεε για πολλά χρόνια πάνω στα ταραγμένα νερά, μέχρι που σταμάτησε στα Ιμαλάια. Την περιοχή που αποβιβάστηκε την ονόμασε «Αριαβάρτα» δηλαδή «Χώρα των Ευγενών».

Στο θιβετανικό βιβλίο των Στροφών του Ντζυάν, που ανέφερε και μετέφρασε στα Αγγλικά η Ε.Π. Μπλαβάτσκυ (ανακαλύφθηκε το 1976 μια πολύ παλιά μεσαιωνική έκδοση του σε ένα παλιό βιβλιοπωλείο του Χογκ-Κογκ), μπορούμε να διαβάσουμε ότι «…τα Μεγάλα Νερά καταβρόχθισαν τα επτά μεγάλα νησιά». Φαίνεται ότι μετά την πρώτη μεγάλη καταστροφή της Ατλαντίδας, απέμειναν επτά μεγάλες περιοχές της ηπείρου. Πέντε από αυτές βυθίστηκαν κατά τον δεύτερο κατακλυσμό, πριν από 200.000 χρόνια περίπου και έμειναν μόνο δυο νησιά, Ρούτα και Δάιτνα, και καταστράφηκαν στον τρίτο κατακλυσμό, πριν από 80.000 χρόνια. Έτσι έμεινε μόνο το νησί της Ποσειδωνίας, που βυθίστηκε κατά την τέταρτη καταστροφή, πριν 12.000 χρόνια, την οποία αναφέρει κι ο Πλάτωνας, εισχωρώντας πλέον μέσα στο πλαίσιο της ιστορικής εποχής των ανθρώπινων πολιτισμών.

Στο Μεξικό υπάρχει μια διήγηση, στην οποία πρωταγωνιστούν ο ήρωας Νάλα και η γυναίκα του. Και πάλι αναφέρεται η κατασκευή μιας κιβωτού, που μέσα της θα διασωθεί ο σπόρος του πολιτισμού, για να μην χαθεί η γνώση, η οποία θα ανθίσει όταν θα κατέβουν τα νερά.

Η ανθρωπότητα καταστρέφεται διαδοχικά από νερό και φωτιά, λένε οι εσωτερικές διδασκαλίες. Τελευταία καταστράφηκε από νερό. Πιο πριν ακόμα, η αρχαία ήπειρος της Λεμουρίας, είχε καταστραφεί από ηφαιστειακές εκρήξεις, δηλαδή από φωτιά. Και τώρα η ανθρωπότητά μας πρόκειται να καταστραφεί πάλι από φωτιά. Πυρηνικοί πόλεμοι; Ίσως...

Όταν συμβαίνει καταστροφή από νερό, τότε οι κορυφές των βουνών γίνονται νησιά. Όταν καταστρέφεται η γη από φωτιά και λάβα, τότε οι πεδιάδες γίνονται βουνά. Γι' αυτό οι πολιτισμοί που δεν έχουν βουνά, προβλέποντας μια καταστροφή, φτιάχνουν πυραμίδες. Ο Όλυμπος είναι ιερό βουνό, που παρουσιάζει και το συμβολισμό του καθήκοντος που έχει ο άνθρωπος να ανέβει στην κορυφή του Εαυτού του, για να βρει τους θεούς.

Είναι μια ξεχασμένη ιστορία, που αρχίζουμε να ξαναθυμόμαστε. Αλλά η μητέρα-ιστορία με τους βιορυθμούς της, με τους κύκλους ζωής και θανάτου, δημιουργίας και καταστροφής, δεν συγχωρεί την κακία και τους εγωισμούς των ανθρώπων. Ας λάβουμε τη διδασκαλία που μας προσφέρει το παρελθόν εκείνο, όπου πολιτισμοί υπερήφανοι καταστράφηκαν και λησμονήθηκαν, αν θέλουμε να μη συμβεί το ίδιο και στο δικό μας, που από πολλές απόψεις, αστρολογικές, κοινωνικοπολιτικές και τεχνολογικές μοιάζει τόσο με εκείνον της Ατλαντίδας. Αλλά αυτό είναι θέμα για άλλο άρθρο. Αυτό που χρειάζεται σήμερα είναι να μπορέσουμε να αντλήσουμε μια διδασκαλία, μια γνώση από το χιλιόχρονο παρελθόν της ανθρωπότητας, για να μπορέσουμε να σταθούμε σωστά, δίκαια και συνειδητά στο παρόν μας.